We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

J'ee​-​haw! Remixed

by Various Artists

supported by
/
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
Maga - Dhuu 06:41
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.

about

J’ee-haw! is a dynamic multidisciplinary art duo with (amongst a great deal of other things) a broad interest in sound. Some time ago they released J’ee-haw! Compact Disc, a cd-r filled with long silences that occasionally get rudely interrupted by the yell j’ee-haw! And now they felt it was time for a fitting encore…

J’ee-haw! Compact Disc was taken apart and reconstructed by a large variety of different artists to form J’ee-haw! Remixed. Despite (or maybe thanks to) the seemingly limited audio source, J’ee-haw! Remixed became a diverse double cd-r with 29 superb remixes.

--

Review by Vido Liber for De Subjectivisten:
De oorspronkelijke cd bevat voornamelijk stilte, af en toe onderbroken door een welgemeend j’ee-haw! Dit moet wel kunst zijn. De remixen van o.a. Radboud Mens, Freiband, Ios Smolders, Roel Meelkop, Quench, DJ Smuthound en Peter Duimelinks zijn zeer geschikt voor de meer ritmisch ingestelde Staalplaatbezoekers.

--

Review by AvS in FRET:
Tijdens een echt ouderwets gezellig feest kan het gebeuren dat op het hoogtepunt de grootste lolbroeken in een collectief j’ee-haw! uitbarsten. En wellicht gebruiken lonesome cowboys ook nog steeds die yell als ze eens goed klaarkomen in het plaatselijke bordeel. Maar zo’n uitbundige kreet ergens temidden van minutenlange stilte, en dat ook nog eens 13 nummers lang – dat werkt lichtelijk vervreemdend. Wat trouwens precies de bedoeling is van het keurige kunstenaarsechtpaar Jeannette Knigge en Harco Rutgers uit Rotterdam: humor op de vierkante millimeter uitvergroten tot in het absurde. Maar daar bleef het niet bij, want bevriende muzikanten werd gevraagd een remix van de kunstuitroep te maken, en dat resulteerde uiteindelijk in een dubbel-cd met 29 nummers. Variërend van Quench en Radboud Mens tot obscure toonknutselaars, meestal van redelijk niveau, en soms beantwoordend aan het bizarre uitgangspunt van het origineel. Een reis door de Nederlandse elektronische underground, yippie!

--

Interview by Ron van der Sterren for VPRO 3VOOR12:
Vrijdag 12 september presenteert j’ee-haw! haar nieuwe dubbel-cd j’ee-haw! Remixed. Een vervolg op het vorig jaar uitgekomen j’ee-haw! Compact Disc. Werkte dat debuut voornamelijk op de lachspieren, met deze tweede toont het duo tot meer in staat te zijn. Tijd voor een lesje Rotterdams rodeo-rijden.

Je ziet het niet aan ze af: Harco Rutgers (29) en Jeannette Knigge (29), getrouwd, nette, trotse ouders van een kind. Wonend in een heel normaal appartement ergens in Rotterdam. Met een oppas die koffie zet. Toch zijn zij ook het brein achter kunstcollectief j’ee-haw!, verantwoordelijk voor de j’ee-haw! Compact Disc en nu ook de dubbelcd j’ee-haw! Remixed.

Ze leerden elkaar jaren geleden kennen op de kunstacademie in Kampen. Hun eerste gezamenlijke creatie van formaat was zoon Hobbe. Pas vorig jaar vonden de twee toen nog zelfstandig werkende kunstenaars elkaar op artistiek niveau. Het begon met nadenken over een naam voor de gezamenlijke kunstuitlatingen. En waar begin je dan mee, zelfs als origineel kunstenaar? Precies. Jeannette: “Jeannette en Harco, J en H. Dat werd al snel j’ee-haw! Wij zijn zo saai.”

Toch ligt precies daar de kracht van het duo. Niks geen reïncarnatie van een cowboy of trauma’s over paarden, geen filosofieën over de kracht van twee klanken. Humor op de vierkante millimeter uitvergroten tot het absurde: j’ee-haw! (spreek uit Jeeeeeeeeeeeee-haaaaw!).

Het resulteerde in een eerste cd met dertien nummers van verschillende lengte, elk nummer voor het overgrote deel gevuld met stilte, op onregelmatige tijden afgewisseld door de kreet j’ee-haw! Waanzin? Kunst? Jeannette en Harco zullen die vraag niet beantwoorden. Harco: “Elk idee begint met een grap. Bij velen blijft het daarbij. De kunst zit hem bij ons in het daadwerkelijk verwezenlijken van zo’n grap.”

Een uit de hand gelopen grap dus? Jeannette: “Nee, het is geen grap! Het begint ermee. Maar het maken van de cd, hoesje, reclamebord en het organiseren van een presentatie hoort er allemaal bij en maakt van de grap een serieus project. Waar je dan wel weer om mag lachen.”

En lachen deden er velen. Jeannette: “Onze boekhouder vond het eerst helemaal niks, maar gebruikt hem nu regelmatig bij vergaderingen, om iedereen erbij te houden.”

Uit nieuwsgierigheid naar andere ervaringen met de cd rolde het vervolg: een verzameling remixes van de kreet. Opnieuw een uitvergroting van hetzelfde kleine basismateriaal, maar dan via de gedachten en emoties van muzikanten. Harco: “Eerst heb ik vrienden gevraagd een remix te maken. Het werden er steeds meer. Sommigen wilden er geld voor, anderen konden er niks mee. Maar uiteindelijk hebben we 29 mixen bij elkaar gekregen.”

Hoewel sommige remixes zowaar hitpotentie hebben, wil J’ee-haw! haar popcarriere na de presentatie even laten voor wat het is. Harco: “Een vervolg op de remix-cd zit er voorlopig niet in. Hierna komen andere dingen.”

Voor een van die andere dingen kun je je nu al inschrijven: een grafsteen bestaande uit vier letters Z op elkaar gestapeld, als symbool voor de vredige eeuwige slaper. De eerste op de lijst met gegadigden die sterft, wordt postuum eigenaar van de grafsteen. Als dat geen rock ’n roll is.

--

Review by Peter Vercauteren in Gonzo Circus:
Een cd vol langdurige stiltes die onregelmatig brutaal de nek worden omgewrongen door de cowboykreet j’ee-haw! Ziedaar de essentie van het originele debuut van vormgevers Jeannette Knigge en Harco Rutgers. Van muziek genieten is er niet bij, maar je zal het met me eens zijn dat dit schijfje onbeperkte mogelijkheden biedt. Speel het onaangekondigd en discreet af op het werk, tijdens een vergadering, in het station, tijdens een vrijpartij of in de auto terwijl je met een pokerface naar de onbegrijpende tronies van de andere aanwezigen staart.

Het j’ee-haw! concept wordt nog verder uitgediept op een dubbele cd met negenentwintig remixen van illustere onbekenden die schouder aan schouder strijden met Hollands Experimentele Glorie: Ios Smolders, Roel Meelkop, Peter Duimelinks, Radboud Mens en Frans de Waard.
Natuurlijk haalt niemand het in zijn hoofd om even radicaal te klinken als het origineel, al dropt Meelkop een welgemikte ‘Jihad’ en een tikkende bom. De deelnemers verknippen en vervormen de kreet tot een nieuw geluid (Freiband) of gebruiken hem als sample in een eigen compositie (Jonx, Parkside en vele anderen). De neiging om er een geschift countrydeuntje van te maken is vanzelfsprekend aanwezig, maar er wordt met evenveel gemak house, pop, electro, hiphop en ambient geproduceerd.

Ondanks de schijnbaar beperkte geluidsbron is ‘J’ee-haw! Remixed’ een gevarieerde verzamalaar geworden, die vlak na ‘Kaw-Liga’ van The Residents op de draaitafel gesmakt zal worden op de eerstvolgende (pv) cowboyfuif!

--

Review by MR in Vital Weekly:
Okay, imagine this: at a certain point a CD-R comes in the mail, with the request to do a remix of one of the tracks or all or whatever. Upon listening to it, one discovers that all the tracks are silent, except for one single classic cowboy shout on each track: j’ee-haw! This is very enigmatic to say the least, if not downright hilariously minimalistic. After some inquiries it becomes clear that many dutch artists of quite different but mostly electronic backgrounds have been asked to make the same effort.

The result has now been released on two CD-R’s, that give a broad overview of the dutch electronica scene of this moment (if possible at all, of course). I will go through this track by track, spending a few lines on each.

Freiband has done his usual timestretching on the yell untill it becomes something altogether different. Radboud Mens simply made one of his funky minimal techno pieces without any overt reference to the original. Jonx is up with a dubby track with acoustic guitars, the yell on top every now and then. Parkside have done a mostly understated drum ‘n’ bass version with some freaky outbursts and the yell on top. Sasker Scheerder has done something quite incomprehensible and mysterious with synth and voice cutups. Xaf has done the obvious: he’s turned the whole thing into a bluegrass track, albeit a totally digital version of the genre and therefore a very funny one. Stijn (mijn label) goes electro: I actually believe he’s using a Casio VL-Tone 1! Humobisten (feat. Der Versucher) turn the thing into a very dry, but funky techno piece with excellent breaks and the yell on top. Maga does something similar, but rougher and freakier, less dance floor material. And he fucks up the yell on the fly. Jesse Smale uses the yell to create a sound of cows mooing and by layering these he creates a true herd of the digital beasts. Funny in a double sense really. Duo Teplaky take care of the semi acoustic french cover version, including bad playing. A true late night version. DrBadVibes takes the thing to the next stage of breakcoreany , as in: these are only breaks and destruction fx! Maga again with the 2 steppin’ version; hardcore funky breaks of high intesity. Ios Smolders closes disc 1 with a very eerie and minimalistic track, based only on the yell. Scary stuff!

Disc 2 opens with Mr. Dion, whose track is slow, but groovy and rather short. Next is yours truly with a very minimal, pseudo rhythmic piece that seems to go nowhere, but does of course. Quench take off with a sloooow psycho fx mix, without the yell it seems. Boca Raton pick up the piece with feedbacks and distant voices, taking it into an altogether different direction again. Smoking Oil Project are heading for a more ambient version, with subtle beats and flickering sounds. E_minus is kind of difficult to put into a corner, but it has a forceful drive and a strong beat and would sound good on the dance floor. DJ Harco has sampled the yell and turns it into a beat on the fly. Maga is up once more, this time with a kind of ambient tribal acid mix, the yell on top. DJ Smuthound & Dr. Auratheft present some kind of acid dub electro, also with the yell on top. DJ Pausa delivers a short kind of cutup piece, as if the yell has been swallowed by a digital frog and more. And again there is a track by Maga, this time the tibetan mix, way over the top really, sort of Muslimgauze goes to the far east. Erik en Arjen really go out west with their guitars and horses (the horses are incredible!), Ennio should know. Kodi seems to have taken the whole thing as an inspiration to make a new track, there is no direct reference to the original and things seem more oblique. Edwin van der Heide has sampled the yell and made an indonesian kadjak choir out of it, quite incredible. Last is Peter Duimelinks with a track consisting mainly of field recordings of in- and outside spaces, except for the middle part that sounds completely electronic. This track is probably just as enigmatic as the original.

So, there you go: 29 very different tracks by very different people. Of course, probably nobody will like all of them, but it is certainly worth your while checking this out. If only for the great cover!

credits

released December 2, 2004

Many thanks to all artists involved.
Concept and design by J'ee-haw! (Jeannette Knigge and Harco Rutgers)

license

all rights reserved

tags

about

Esc.rec. Deventer

Esc.rec. is a small, critically acclaimed record label for adventurous music, founded in 2004 by Harco Rutgers in Deventer, NL.

contact / help

Contact Esc.rec.

Streaming and
Download help

Shipping and returns

Redeem code

Report this album or account

If you like J'ee-haw! Remixed, you may also like: