First of all you should realize that this release is not complete without Midazolam (tracks 1-7). Luckily you can download it for free! So if you haven’t already, go get it here:
www.escrec.com/category/escrec22
Midazolam feels slightly darker than ssri, Robert Witt’s previous release. But it can easily be more addictive. Crisp, detailed sounds embedded in a warm, ambient bath of bass, soothing and ominous at the same time. I guess the title kind of says it all…
--
Review by KN in Yeah I Know It Sucks:
Breathtaking sonic landscapes and slightly twisted imaginative sounds is what you probably will encounter when exposing your ears to the wonderful and notable warm world of Robert Witt’s Midazolam. Midazolam consists of 13 tracks in total, which is split up in two different releases. The split is understandable as this is material that simply put: needs your full attention.
If you enjoy sounds and atmospheric atmospheres to become apparent story tellers or absorbing the environment and replacing it with new ones, than this album is definitely something you will enjoy. Even though ambient is in most circles considered as back ground music, I feel that the creations done here by Robert Witt are not of this kind. They are needed to be sit down for and asks for your time to completely enjoy the audioscapes and the fine details within.
The first track opens up nicely with prominent smooth and deep layers of soothing audio art that has a very nice flow to it, something that would suit an Ad Visser new age experience without the annoyance of a character like Ad Visser himself. In fact it is better not to mention Ad Visser in a review for these beautiful audio works by Robert de Witt, as there is obviously only space for one audio genius here and thank god it isn’t Visser.
Robert Witt is the one controlling every inch of the sound, making sure that every second is balanced and equally interesting as well as being quite hypnotic in form. The second track combines very fresh inserted clicks on top of a very beautiful smoothness that makes me think of some hybrid ‘thing’ made out of soft clouds and a trance inducing didgeridoo. It certainly has a positive effect on the brain; it relaxedly abducts the thoughts to become simply one with the sound. The transition of something highly digital into a atmospheric audio scene that fits in a more natural environment is stunning. The birds outside my window sing through it and they sound as if they too want to be inside the sound mix.
The third piece has a balance over it that feels a bit like listening to the sound of a continuous harmonic happening from an ancient temple in the middle of the Asian Jungle mixed with a few electronic made rather large moths that seem to be more attracted to the microphone of Robert Witt than a normal light source. Strangely they are joined by the sound of to me unknown insects or animals. Perhaps they are the sounds of never discovered species, or simply the result of Robert Witt creating audio illusions to trip on.
Track four revolves around more nature expressions or emulations. There is the good use of fieldrecordings, a lot of depth that creates the audio atmosphere of listening to something in a undisclosed location in which Mother Nature is one with the creation of Robert Witt. It really seems to transport the visual mind to a fantasy land that is green, mysterious and yet again very friendly for humans. Robert Witt also manages to star as a human beat box without disturbing the atmosphere. It adds a pleasant humanity in to the piece.
It’s good to know in the back of our minds that this world is an audio illusion created by this sound artist as the next track has brought more the view of a lonely swamp in the middle of a damp ground. There is the feeling of a strange soft presence of unknown insects and a very close sounding breathing of some kind of creature. It might be a gigantic sleeping toad, or perhaps it’s the sound of a alligator doing a little nap. Even though the ambiance is soft and comfortable; there is a tense feeling of darkness. What if the non-existing creature is actually real and wakes up hungry?
It sounds as if the deeper the ears sink in Robert Witt’s Midazolam, the more bizarre the work becomes. At the beginning of the next to last track the soundscape reminds me of a pair of postal pigeons chatting in their recreational zone under the roof of an old fashioned wooden attic. A little warm cracking adds to the coziness of it all, before popping up in the weird unexplainable corner of sound that might be coming out of a experimental ghost box. There are other birds like imitations making their chirping sounds while a strange voice moans or mumbles in a digital way. A hint of something church like... I can’t put my finger on this track and say clearly what it is that my finger points out; it’s a strange happening; mixing coziness with something more untouchable in a somehow sinister way.
The last track comes across as listening to an industrial wasteland. The land is alive and breaths in sounds, some abstract energy crisper sounds can be traced and from a large landscape it becomes smaller and drier until it finally stops. It is a bit as if Robert Witt fades out the amazing soundscapes and fades in the normal day reality. This is a good transition and a fine moment to present you a link to this well-engineered album. Midazolam is no background material but an experience.
--
Review by Sven Claeys in Kwadratuur:
In 2007 verraste de Nederlander Robert Witt met ‘ssri’, een pracht van een ambientparel. Het was dan ook uitkijken of Witt met de ‘moeilijke tweede’ zou kunnen bevestigen. Twee jaar later komt de man met het antwoord op de proppen. ‘Midazolam’ valt uiteen in twee delen: de eerste zeven nummers zijn gratis te downloaden via het platenlabel esc-rec, nummers 8 tot en met 13 bevinden zich op een cd-r. Net als zijn voorganger is ook dit werk niet minder dan een schot in de roos.
Wikipedia leert ons dat ‘Midazolam’ een verdovingsmiddel is dat binnen de minuut al het gewenste effect oplevert. De titel van dit album is bijzonder goed gekozen want van bij het begin van de eerste track duikt een weidse langgerekte klank onvervaard in de onmetelijke diepte. Het is het soort van klank dat de luisteraar meteen bij zijn nekvel meesleurt naar nevelige, dromerige landschappen. Witt demonstreert onmiddellijk hoe hij door enkel met deze klank te werken en deze langzaamaan te wijzigen toch de aandacht stevig weet vast te houden. Net als op zijn vorig werk wendt Witt allerlei mogelijk bronmateriaal aan bij het opbouwen van zijn klankconstructies. Die klanken herkneedt en vermolmt hij vakkundig totdat ze zo goed als onherkenbaar zijn geworden. Wel lijkt Witt te kiezen voor een meer sobere, uitgepuurde klank en daardoor klinkt ‘Midazolam’ nog meditatiever en contemplatiever dan ‘ssri’. Witt is een meester in de sfeerschepping en door de juiste timing én dosering van klanken bezit dit werk een hoge graad van openheid en subtiliteit. In de derde track bijvoorbeeld speelt Witt ritmisch borrelende klanken uit tegen warme subbasgolven die vaag een melodie lijken te suggereren. Het ritmische gesis, bijna in de achtergrond, doet vermoeden dat dit een sample is van wat ooit een uitgesproken ritme moet zijn geweest. Na een stemmige intro van gekraak doemen in de volgende track donkere, haast majestueuze klanklandschappen op die worden bijgetreden door een sober ritme. Het heerlijk onderkoelde nummer klinkt zo goed dat er gerust meer tijd voor mocht worden uitgetrokken. In het achtste nummer wordt een minimaal klikkend ritme geïntroduceerd. Gaandeweg wordt dit ritme ingewisseld door loops van onder meer een oude, krakende vinylplaat. Het nummer lijkt wel een ode aan de auditieve knutselwerken die het illustere Vance Orchestra, ook al Nederlanders, met elektronica en draaitafels wisten te fabriceren.
Wie de bespreking van ‘ssri’ vergelijkt met deze, mag ondergetekende er gerust van beschuldigen dat hij zichzelf herhaalt, maar het moet gezegd: in het overaanbod van elektronicareleases is ook deze van Witt alweer eentje die de middelmatigheid ver ontstijgt.
--
Review by hv in Gonzo Circus:
Esc.rec. is zo’n label dat je moet koesteren. In alle opzichten staat kwaliteit voorop, maar nog belangrijker: het geeft een exclusief en eigentijdse beleving bij het consumeren van muziek. Hebberig makende verpakkingen, uitnodigende vormgeving en met twee benen in ons interactieve digitale tijdperk.
Zo ook de nieuwste van Robert Witt. Er staat de helft van een aantal composities op. De eerste zeven tracks passeren met ieder vier seconden stilte. “Download ‘Midazolam’ tracks 1-7 (esc.rec.22) for free through www.escrec.com“, zegt het hoestekstje.
Vooralsnog begint de cd met leegte. En leegte is een essentieel element in Witts muziek. Het prikkelt de verbeelding. Daarom is het jammer dat je bij een eerste beluistering op het verkeerde been wordt gezet. De geluidsbewerkingen gaan op het schijfje richting minimal-techno en space-dub en zijn daarmee niet de sterkste composities op ‘Midazolam’. Natuurlijk weet Witt de aandacht vast te houden door een avontuurlijk gebruik van zijn knisperend bewerkte omgevingsgeluiden. Maar de voortkabbelende “underbeats” verhogen de voorspelbaarheid. Gelukkig wordt vanaf track 11 tot het slotstuk nr.13 het geheel dynamischer en dringen de stukken dieper door tot achter onze gehoorgangen.
Eigenlijk had de hoestekst moeten zijn “First download tracks 1-7…”. Want het zijn precies de downloads, die ‘Midazolam’ boven het geluidsveld uit tillen. Daar straalt het speelse experiment en is de onderhuidse spanning voelbaar. Daar zitten de prachtige fragiele soundscapes, die je in de flow meezuigen naar het fysieke schijfje.
--
Review by FdW in Vital Weekly:
The man who started his career with double remix project ‘Grannittin’, which was based on a recording of knitting (see Vital Weekly 545) and then ‘SSRI’ (see Vital Weekly 578), now returns after a two year hiatus with ‘Midazolam’. Its a work in two parts: the first seven pieces can be downloaded from the label’s website and are each four seconds in length. That is: on the CDR. And they are all blank, but you can download the real thing from the website. It sort of eludes me why there is 30 seconds of silence at the beginning. Witt still samples the hell out of anything he can put his finger on, but whatever he does to it makes it that we don’t know what it is that he sampled. The cover doesn’t give us a clue in that respect. On the six tracks on the CDR release we get a bunch of Chain Reaction like rhythm based music. Deep bass loops, tons of plug ins are applied and the end result is music that is certainly rhythmic but never close to becoming dance music. Certainly in the last track ’13? this is the case. It comes close to the world techno, but is not quite ‘it’. Microsound, ambient glitch and rhythm combined in what seems to be not an entirely original thing but that is nevertheless quite nice.
In the download album of the seven ‘opening’ pieces (numbered 1 to 7) the absence of rhythm is to be noted. Here Witt goes all the way out into Ambient land, with still highly processed blocks of sound. Deep, dark and highly atmospheric. Monolithic in shape. Things start and stay in what they develop in the first few seconds of the composition. Everything uses also lots of computer processing. The other side of the same coin, music without the love of rhythm. Very nice too, but what I don’t understand is why Witt didn’t choose to release the best of both worlds into one CDR?
