After the critically acclaimed and overwhelming debut album 'Gluid' in 2006, we now finally have it's successor, entitled 'Twee' (Two). That it took some time is not surprising, producer Bram van den Oever (aka Gluid) has been busy...

Mid 2007 the project 'Binnensuis' was released by esc.rec. in a limited edition. This was a half-hour soundtrack for a performance in which the symbiosis of monologue, dance, theatre and music made sure that you were irresistibly drawn into the wonderful but insane world of the main character.

Many theatre soundtrack commissions followed. From 2007 to early 2010, Bram van den Oever almost continuously worked on (live) soundtracks for theatre plays and dance performances. Intensive processes in which music primarily serves to complete the greater picture. In this period he also shined with a Gluid composition for the Herfsttonen festival in Okkenbroek, released by esc.rec. as well. The little time he had left in between jobs, he spent on sketching and finishing most songs for this album.

In comparison to his debut, 'Twee' is probably a bit less introvert, although entering the world of Gluid continues to be an immersive experience. Which is a good thing. Compositions have grown even richer in texture and sound. The production methods have also changed somewhat. Where he once restricted himself by only working with field recordings as a source material, he is now free of these restrictions and has introduced actual instruments into his music. Field recordings still play a major role in his compositions though. One restriction remains and that is the equipment. This album was almost entirely made on the nearly fossilized AKAI S2000 sampler and ATARI 1040 ST computer. Amazing.

With his debut and other projects, Gluid has raised expectations high. Expectations he gracefully fulfilled in this new gem. Enjoy.

--

Review by Stephen Fruitman for Cyclic Defrost:
It’s been six years since his stellar, self-titled debut as Gluid, during which time Bram van den Oever has been busy filling dance and theatre commissions. His second solo album opens with all the fanfare of a wide-screen, David Lean cinemascopic epic, majestic and sweeping, harp glissandi and power-guitar solo. Complementary scents of both east and west confuse the senses and more than justify the musical question, ‘Where R U From?’ – Gluid is from the Netherlands. So where is he going? Places, in this reviewer’s opinion, after having relished both his debut album and lengthy contribution to esc.rec’s Herfsttonen and the steps forward he has taken since last encountered.

Previously, he worked strictly with field recordings as sound material. Twee on the other hand has been composed mainly on vintage Atari and Akai equipment. The sound is just huge. Passion, grandeur, and tenderness, like a Tomita or Vangelis, who were making their reputations around the time this equipment was state of the art, but unlike their music, Gluid’s is never overbearing. In fact, it could hardly be friendlier and more embrasive. Twee unfolds like a festival, a myriad of voices caught up in a maximalist, multi-coloured whorl, but his control is so total there is no sense of disorientation in the listener. Harp glissandi appearing early in the album by Monica van Zaane, one of the few but essential guest musicians, is echoed electronically as the children’s party ‘Mek’ winds down several tracks later.

Gluid continues to produce music that somehow conjures a very global 21st century and although there are generous doses of glitch beat and toytronic collage, charging-ahead drumming, epic travelogues, sounds for living-room lounging, children´s chanting, sylvan piano, he never even nudges a cliche and is never less than entrancingly melodious.

Despite his limited output, Gluid is one of the most interesting electronic musicians currently at large in Europe.

--

Review by Aurelio Cianciotta in Neural:
Dutchman Bram Van Den Oever, better known as Gluid, has already published a first solo cdr-album on esc.rec. For his second release he collaborated with Paul De Jong and MiaMia. Now Van Den Oever is back solo and with “Twee” the immersive and multiform sequences gain a musicality even richer in textures and hues, balanced between orchestral and free form approaches. Threads where field recordings again peek out (used less significantly than in the past) leave room for the main structure to resonate in flowing, dreamlike and progressive scores. The settings show traces of exotic cadences and cinematic influxes, partly – we imagine – inspired by the author’s passion for soundtracks, theatre and contemporary dance (a sphere in which Van Den Oever has often elaborated scores) The listening here is pleasant and the progressions – always suggestive – are reminiscent of a soft digital psychedelia, made abstract in their envelopes. The ten tracks form a collection that strongly evokes sidereal coincidences, where different drives and stylistic choices are well mixed. Eclectic sounds, that adapt well to discreet listening, are far from more trendy experimentalism, but still modulate with a contemporary and rich airiness in which the typical squaring of purist forms yields to peaceful assonances; crystal clear in their quiet accents, still expressive and mildly conceptual.

--

Review by Hessel Veldman in FRET:
Esc.Rec volgers zullen zeker bekend zijn met het werk van Bram van den Oever. Onder de naam Gluid is in 2006 zijn eersteling verschenen en sindsdien hebben we via Esc.Rec losse tracks te horen gekregen, waarvan de soundtrack ‘Binnensuis’ het meest opviel. Van den Oever is een meester in het creëren van een geheel eigen klanksfeer. Hij gebruikt daarvoor meestentijds minder voor de hand liggende geluidsbronnen. Op ‘Twee’ zijn dat voornamelijk de Akai S2000 sampler en de Atari 1040 ST computer. Hiermee weet Van den Oever tien rijke en afwisselende electro-filmische composities te bouwen, die spannend zijn in hun gelaagde eenvoud. Verwacht geen academisch gepingel, maar organisch neo-klassieke technotronics. Een aanrader voor ieder die van pure elektronische muziek houdt.

--

Review by Theo Ploeg in OOR:
Bram van den Oever maakt weinig muziek als Gluid. Daar is hij te druk voor als producer van theater- en danssoundtracks. Deze tweede, het prachtige Binnensuis niet meegerekend, verscheen reeds eind vorig jaar, maar verdient ondanks dat aandacht. Van de Oever kiest ditmaal niet voor field recordings als uitgangspunt, maar kiest voor een sampler van Akai en computer van Atari. Gastmuzikanten Monica van Zaane (harp), René de Wilde (vibrafoon) en Jasper Koekoek (van alles) kleuren de elektronische klanken in. Dat maakt van Twee een warm, melancholisch album dat meer dan eens doet denken aan het werk van Boards Of Canada.

Goed, Gluid klinkt minder pastoraal en afstandelijk, maar Van de Oever en zijn gasten weten net zo’n tintelend, euforisch gevoel op te wekken. Luister maar naar Drupp: alsof je in een ijskoud maar zonovergoten landschap met sneeuw zover het oog reikt. De muziek van Gluid balanceert altijd op het randje. Nieuwsgierigheid wint het altijd nipt van de angst. Nou ja, angst? Voor de vreemde combinatie van geluiden, zeg maar. Dat maakt Twee een krachtig album met ijzersterke liedjes voor avontuurlijke luisteraars. Esc.Rec-labelbaas Harco Rutgers moet Van den Oever maar eens hard aanpakken: de wereld verdient meer Gluid.

--

Review by msch in Gonzo Circus magazine:
We nemen aan dat Gluid refereert aan hoe het woord ‘geluid’ klinkt als het terloops wordt uitgesproken. Toepasselijk, want de muziek die Bram van den Oever onder die naam maakt, draait om geluiden. Gevonden, terloopse geluiden, bewerkt en vervormd tot fraaie, uitgewerkte composities. Het eerste Gluid-album is al weer vijf jaar oud, en in de tussentijd maakte Van den Oever vooral muziek voor dans en theater. Dat is ook goed te horen op ‘Twee’. Hoewel zeer doorwrocht, hebben de nummers een soort duidelijkheid, alsof ze ieder de lading van een specifieke scène benadrukken. De meeste van die scènes zijn opgewekt, met af en toe een schaduw. Van den Oever maakt voor zijn muziek gebruik van een oude Atari computer en Akai sampler, en misschien draagt dat, in een tijd dat de meeste elektronische artiesten een Mac en de laatste software gebruiken, bij tot een heel eigen geluid. Op zijn eerste album werkte hij alleen, maar op ‘Twee’ speelt een aantal gasten mee, onder meer op harp en vibrafoon. Dat leidt tot een rijk geluid dat zich niet in een bepaald hokje laat stoppen. Soms is het IDM à la Plaid of Benge, maar dan zonder het gestudeerde; dan weer toytronica zonder het ontwapenende knullige; dan weer musique concrète en klassiek, maar niet academisch. Een of twee keer moesten we aan Startled insects denken minus de jazzinvloeden. Waar u het ook onder wil scharen, ‘Twee’ is een mooie plaat met veel afwisseling, verhalende melodieën en een zeer eigen geluid.

--

Review by JR in Kicking The Habit:
Beklijvende muziek maken gebaseerd op geluiden die lukraak ergens zijn opgenomen; het is een kunst. En laat Bram van den Oever hier nu eens heel bedreven in zijn, zo bewees hij in 2006 al met een eerste album onder de naam Gluid. Tussen 2007 en 2010 hield hij zich vooral bezig met muziek voor theater- en dansvoorstellingen, maar het afgelopen jaar stortte hij zich op het maken van een nieuw album. Een beperking schudde hij af: de muziek hoefde niet enkel meer uit field recordings te bestaan en gebruik van organische instrumenten was voortaan toegestaan (we horen onder meer harp en vibrafoon). Maar verder maakte Van den Oever enkel gebruik van een bijna antieke Akai-sampler en een Atari-computer voor dit tweede Gluid-album, genaamd Twee.

Het wonderlijkste aan Twee: die zelf opgelegde beperking als het om apparatuur gaat hoor je niet af aan deze weids klinkende, gedetailleerde elektronica, die kraakhelder is geproduceerd en gemixt. Donkere opener Where R U From zet je nog even op het verkeerde been, alsof je naar een donkere, instrumentale hiphopplaat begint te luisteren, maar al snel worden Gluid’s klanken veel lichter en inventiever van toon. Songtitel en geluid vloeien soms fraai in elkaar over, zoals het opgenomen geluid van klaterende druppels dat de basis vormt voor de beats van Drupp. ‘Mek mek’, zo hoor je een gesamplede kinderstem steeds herhalen in het speelse middenstuk Mek, terwijl een speeldoosje het zowaar dansbare, wat donkerder Chasing David inluidt. Rustpunten zijn er ook; ontspannende borstelritmes en meerdere lagen ambientgeluiden zetten de toon in Plants, terwijl Into The Woods – wederom natuur als inspiratie – bestaat uit zacht knisperende beats met pianoklanken: inderdaad een geschikte soundtrack voor bij een boswandeling.

Vindingrijk, melodieus en even eigenzinnig als toegankelijk: op de valreep van vorig jaar maakte Gluid een must hear voor liefhebbers van experimentelere elektronica. Twee is in zijn geheel te horen en te bestellen bij label esc.rec.

--

Review in FileUnder:
Het is al weer vijf jaar geleden dat Bram van den Oever onder de fraaie artiestennaam Gluid debuteerde. Twee is zijn tweede echte plaat sindsdien, in de tussentijd heeft hij wel degelijk nog muziek uitgebracht. Vooral Binnensuis, een samenwerking met danseres Janneke Lenzen en schrijver Jehudi van Dijk was erg mooi. Maar nu dus Twee. Die laat een andere kant van Van den Oever horen dan we op zijn debuut hoorden. Dat album was in de basis ontsprongen aan het idee dat Van den Oever veldopnames die Timon Straatsma maakte met zijn MD-recorder uitwerkte tot muziek. Op Twee is er nog steeds wel een vleug aan field recordings, maar de nadruk ligt veel meer op muziek en dan vooral zorgvuldig op elkaar stapelen van soundscapes en beats. Dan ligt altijd het gevaar op de loer dat het resultaat een abstract geheel wordt, maar het prettige aan Twee is dat er altijd wel een basis is van melodie aan de hand waarvan je een verhaal verteld wordt. Zeker in een track als “Chasing David” werkt dit erg goed. Dat nummer voelt wel een beetje aan als een speelse, moderne samenvatting van Mike Oldfield’s “Amarok”, een echte luistertrip.

--

Review by Roy Hessels for Eclectro:
In 2006 geleden leverde Gluid zijn eerste plaat af, en nu, vijf jaar later, is het tijd voor nummer twee – simpelweg Twee genaamd. Stilgezeten heeft Gluid, a.k.a. Bram van den Oever, in de tussentijd echter niet. Tussen baantjes en het maken van soundtracks voor theater en dans door werkte Gluid langzaam naar dit album toe.

Waar het debuut van Gluid enkel bestond uit field recordings hoor je op Twee daarentegen ook veel instrumentaties, al zijn de field recordings nog een groot onderdeel van de plaat. Het meest gave aan Twee is dat hij bijna compleet gemaakt is met behulp van een AKAI S2000 sampler en een oude ATARI 1040 ST computer.

Hoe klinkt Twee? Denk rustgevende beats, gelaagde soundscapes en melodieuze instrumentaties. Klinkt aanlokkelijk? De plaat is hier in zijn geheel te beluisteren!

--

Review by FdW in Vital Weekly:
It’s been five years since we had the debut album of Bram van den Oever, also known as Gluid (see Vital Weekly 516, the final review written by Roel Meelkop actually), and in between there was ‘Binnensuis’, music and text for a dance performance. Van den Oever worked in between his first album ‘Gluid’ and ‘Twee’ (two in Dutch) on lots of dance and theatre productions, meanwhile working on bits for this album. The music is more open than on his first album, using not only field recordings but also instruments, but at the core are his Akai S2000 sampler and Atari 1040 ST computer – which are by now pretty ancient machines. The music of Gluid is, however, not very ancient at all. Highly rhythmic music, fully orchestrated with lots of sounds bouncing around, IDM rhythms, small sounds from field recordings, voices and vocals, and all such like. Hard to find a more introspective moment around here, as things keep bouncing and jumping. Joyous music I thought with sometimes a thin black line on the horizon. Trippy music, maybe even psychedelic but then in modern music. Music that is highly professionally made also, it sounds like an excellent disc. Think Expanding Records, think early Highpoint Lowlife, think Esc. Rec and contemplate: why is this a CDR and not a hot vinyl release? Gluid has the qualities for that.

--

Recensie by Jan Willem Broek in Caleidoscoop (Subjectivisten):
De experimentele muziekscene in Overijssel draait voor een groot deel om het prestigieuze en bovenal avontuurlijke label esc-rec uit Deventer, waarbij labeleigenaar/beeldend kunstenaar Harco Rutgers ook dikwijls uiterst interessante muziekavonden organiseert. Een bezoekje aan deze site is zeer de moeite waard! Ook worden er met enige regelmaat heel fraaie releases uitgebracht. De cd-r Twee, overigens met de look & feel van een gewone cd, van Gluid is daar een fraai voorbeeld van. Dit is het geesteskind van muzikant Bram van den Oever. In 2006 debuteert hij met het gelijknamige debuut, dat ver over de landgrenzen hoge ogen gooit. Hierop maakt hij eigengereide patchworks van akoestische instrumenten en samples van geluiden van de straat. Zijn compositorische kwaliteiten zijn dusdanig dat er een uniek werk uit voortvloeit. Dat nummer twee zo lang op zich heeft laten wachten komt met name omdat Bram tussentijds ook diverse (live) soundtracks voor theater- en dansproducties heeft gemaakt. Op het eerste gehoor zijn de composities op deze nieuweling meer elektronisch van aard. Wat meteen opvalt is de speelsheid waarmee alles is gemaakt en het ritmische aspect. Maar net zoals op zijn debuut omarmt Bram de akoestische elementen en samples van buitenaf. Te gast zijn onder andere Monica van Zaane (harp), René de Wilde (vibrafoon) en Jasper Koekoek (additionele geluiden) om zijn stukken verder fraai in te kleuren. Hij dompelt je onder in een warm doch melancholisch bad vol speelse elektronica, pakkende beats, wereldse elementen, stemflarden en allerhande samples. Het zijn in feite elektronische collages opgebouwd uit glitch, idm, toytronica, samples, drones, avant-garde, musique concrète, neoklassiek, experimentele muziek en ambient, maar dusdanig dat het een pakkend, uniek en meeslepend geluid oplevert. Het roept herinneringen op aan Phylr, Vieo Abiungo, Vessel, Plaid, Gas, Bleeding Heart Narrative, Beaumont Hannant, Pleq en O.Lamm, maar dan op eigenzinnige wijze verenigd in één artiest. Je valt van de ene verwondering in de andere en veelal is het ook nog eens van een onbeschrijflijke schoonheid. Gluid zorgt voor één van de meest sensationele muziek revelaties van dit jaar.