We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

wat doen de handen

by Plan Kruutntoone

/
  • Record/Vinyl + Digital Album

    Includes unlimited streaming of wat doen de handen via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    ships out within 5 days

      €15 EUR or more 

     

  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €7 EUR  or more

     

  • Full Digital Discography

    Get all 119 Esc.rec. releases available on Bandcamp and save 60%.

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality downloads of the dragon is still alive, The Hope Realm, PICK & MIX 02, Nieuwe Electronische Waar 18, Movements for Listening, The Dirt, Flying Ginsu VII, Paesaggi integrati, and 111 more. , and , .

    Purchasable with gift card

      €194.40 EUR or more (60% OFF)

     

1.
2.
3.
strijk 2 02:27
4.
broodreeks 04:02
5.
6.
7.
strijk 5 02:48
8.

about

"...and again I woke up. rendering Xenakis pale. shifting myself and stuff around in search of security. how to put it to make it to that?"

The new album by Plan Kruutntoone is called ‘Wat doen de handen/ What are the hands at’. The album stands out by bringing together Plan Kruutntoone’s uncompromising own music and pieces for string quartet, written by Hans. The notes bind it together, as do the disconcerting text fragments of Beckett (‘grope in a panic in the mud for the opener that is my life but of what cannot as much be said could not as much be always said my little lost always vast stretch of time’) alternated with those by Hans. They convey a sense of isolation that, by singing about it, opens up. The result is fragile at times, strangely compelling, harsh and repetitive at others.

‘Wat doen de handen’ was recorded with producer Dolf Planteijdt and is Plan Kruutntoone’s fifth album, following ‘Als alles er af is/After the Harvest’ (2013), ‘Een mooi pak/ From all my secret pockets’ (2007), ‘Gelijktijdigwiel/Sametimewheel’ (2001) en ‘HumpaComa’ (1998).
(Over the past 25 years!) Plan Kruutntoone has played in Belgium, Germany, Hungary, Croatia, Slovenia, Serbia, Russia and The Netherlands.

Live dates release tour:
15 May: De Pletterij (Haarlem)
16 May: De Ruimte (Amsterdam)
19 May: Vera (Groningen)
17 June: dB's (Utrecht)
24 June: De Perifeer (Deventer)
25 June: Vrooom (Rotterdam)
9 July: Concerto (Amsterdam)
19 July: Valkhof Festival (Nijmegen)

--

Review by Jan Jasper Tamboer in Parool:
***** Plan Kruutntoone beleeft het bestaan in volstrekte eenzaamheid, want het trio hoort nergens bij. Gelukkig biedt de jazz onderdak aan allen die ontheemd zijn. De vrijheid die het genre kenmerkt zit hem bij de Groningers vooral in de houding die ze uitstralen. Vanuit het polderlandschap benaderen ze de wereld met een open blik en verwoorden en verklanken ze hun bevindingen zonder gêne. De sound op het vinyl blijft bescheiden en is elementair en rauw. Naast de indringende teksten van Hans Visser zijn er vertalingen van Samuel Beckett, mogelijk nog vervreemdender.

--

Review by mab in Gonzo Circus Magazine:
Bijzonder album, 'Wat Doen De Handen': hij klinkt als een poëzievoordracht begeleid door (schijnbaar?) geïmproviseerde muziek. Plinkeploink-gitaren en banjo's worden aangevuld of afgewisseld met impressionistisch aandoende strijkers. regelmatig wordt de spanning opgevoerd en ontaardt dat in in gitaarriffs die ergens tussen punk en Captain Beefheart in zitten. De abstractere kant van Tom Waits is ook een prima referentiepunt, maar dan niet zozeer voor de zang. De vocalen bestaan op 'Wat Doen De Handen' namelijk uit spoken word die geïnspireerd is op het werk van Samuel Beckett. de teksten van twee nummers zijn ook van hem. De overige teksten passen daar goed bij met hun mengeling van vervreemding en humor. Puntje van kritiek is wel dat de vocalen relatief zacht ingemixt zijn en wat meer op de voorgrond hadden mogen staan zodat ze net wat beter verstaanbaar zouden zijn. Daardoor, en door het improvisatorisch en impressionistisch aandoende karakter van de muziek, is 'Wat Doen De Handen' geen heel gemakkelijke zit. gelukkig is de plaat zeer goed gedoseerd - iets meer dan een halfuurtje muziek - en valt er voor de doorbijters genoeg te beleven.

--

Review in Opduvel:
Al sinds 1991 maakt het Groningse Plan Kruutntoone een volstrekt eigenzinnig soort popmuziek. De band is wars van trends en effectbejag en lijkt in het geheel geen moeite te doen om zijn muziek aan te passen aan de wensen van de luisteraar. Dat is maar goed, want ook de nieuwe, vijfde plaat wat doen de handen (zonder hoofdletters) is een eigengereid pareltje dat langzaam bezit van je neemt om daarna rond te blijven spoken in je hoofd.

Dat komt deels door de teksten en de voordracht. Voor die teksten put Hans Visser uit het werk van Samuel Beckett (1906-1989), meer specifiek uit Comment c’est, oorspronkelijk uit 1961 en vertaald door F.C. Kuipers in 1968. Visser levert ook zelf teksten aan voor dit album. De Nederlandstalige teksten hebben een poëtische kracht, werken bevreemdend en getuigen niet van optimisme, hoewel de woorden en zinnen niet per se pessimistisch zijn. De melancholieke stemming die wordt opgeroepen, wordt ook veroorzaakt door de manier waarop Visser voordraagt: droog, zonder opsmuk, zonder hoop, berustend maar niet zonder emotie. Een enkele keer verheft hij zijn stem en dan komen de woorden hard binnen bij de luisteraar. Elk woord is zorgvuldig afgewogen en raak.

Plan Kruutntoone slaagt erin proza en poëzie op muziek te zetten, zonder dat het een moment gekunsteld of potsierlijk overkomt. Er is geen sprake van een muzikale omlijsting van de gesproken teksten. Nee, de muziek staat op zichzelf, maar de sobere muzikale aanpak geeft Visser wel alle ruimte om zijn woorden uit te spreken.

Er is op het album ook plaats voor langere instrumentale gedeelten. Visser speelt gitaar en zelfgebouwde banjo, Bas Alblas speelt bas en Chris Muller drums. Het muzikale minimalisme van het vorige album als alles er af is, is in versterkte mate terug te horen op de nieuwe plaat. De bescheidenheid die de muziek lijkt uit te stralen, is echter schijn.

Het spel van de Groningers is nooit voorspelbaar en nooit wordt alleen maar recht vooruit gemusiceerd. Echte songstructuren zijn er niet, maar de muziek is ook niet structuurloos. Een goed voorbeeld daarvan is ‘litanie (de witte ruimten zijn de gaten)’, waarop bas en gitaar ieder een eigen richting kiezen en het slagwerk ook een vrije rol heeft. Het wringt en het schuurt soms, maar het klopt allemaal. Er is wel sprake van ritme, maar niet van het voorspelbare soort. De bewegingsvrijheid van de instrumenten intrigeert, misschien wel doordat het even duurt voordat de muzikale patronen in het hoofd van de luisteraar op hun plaats vallen.

De afgelopen jaren studeerde Visser compositie en raakte hij geïnteresseerd in het werk van de Hongaarse, in Servië woonachtige componist Ernö Király (1919–2007). Hij noemde zelfs een eigen werk voor strijkkwartet naar deze componist en drie delen uit dat werk, uitgevoerd door Strijkkwartet Ravivo, zijn te horen op wat doen de handen. Je zou kunnen verwachten dat daarmee een stijlbreuk wordt gecreëerd die de plaat een fragmentarisch karakter geeft, maar niets is minder waar. De stukken voor strijkkwartet worden niet geïntegreerd in de muziek van het trio (hoewel Visser in ‘strijk 4/constant gejaag’ een tekst declameert’), maar passen perfect in het muzikale geheel. ‘Strijk 4, 2 en 5’ hebben dezelfde melancholieke stemming als de muziek van het trio en fungeren niet als opvulling of aanvulling, maar zijn onlosmakelijk verbonden met de overige stukken op de plaat.

In ‘broodreeks’ is het dominante instrument de banjo. De kalmte van dat stuk staat in contrast tot het experimentele ‘constant gejaag, electrisch’. Er is pas echt sprake van een ontlading in het lange ‘beckett en het meisje (bij de mensen blijven)’, dat rustig begint met banjospel en voorzichtig opererend slagwerk, maar na ruim drie minuten omslaat door tegendraads gitaarspel, dwingende slagen op de snaredrum en vrij spel op de bekkens. De voordracht wordt emotioneel, onrustig, gejaagd. De tekst intrigeert. ‘vergeefs gebed om slaap’, tot slot, is muzikaal één brok onderhuidse spanning, zonder verlossing.

De muziek die Plan Kruutntoone op wat doen de handen maakt is niet veilig, biedt je als luisteraar bijna geen houvast, geen vaste grond onder voeten. De Groningers slagen erin op geheel eigen wijze te fascineren. Tekstflarden schieten door je hoofd. Het trio roept of lokt je niet, daarvoor is de muziek veel te eigenwijs, maar verleidt je tergend langzaam, laat je hunkeren naar meer, waardoor je blijft terugkeren naar deze wonderbaarlijk mooie plaat waarvan je steeds meer gaat houden.

--

Review by Gert Verbeek:
De eigenzinnige Groningse band Plan Kruutntoone komt sinds het debuutalbum Humpacoma (1998) om de paar jaar uit het isolement voor de presentatie van een nieuwe plaat. Vorige maand verscheen het vijfde album wat doen de handen en speelde het trio in avontuurlijk programmerende concertzalen in Groningen, Amsterdam en Haarlem. Vanavond gaat op een festival in dB’s te Utrecht een nieuwe reeks optredens van start.

Plan Kruutntoone houdt het klein op hun vijfde album wat doen de handen. Ook de titels moeten het zonder hoofdletters doen. De eerste vinyluitgave van de Groningse band bevat muziek zonder franje. Engineer Dolf Planteijdt heeft effecten en overdubs achterwege gelaten. Er staat geen galm op de vertelstem van Hans Visser en daarom klinkt hij heel dichtbij. De luisteraar heeft geen tekstvel nodig om de Nederlandstalige teksten te kunnen verstaan.

Litanie (de witte ruimten zijn de gaten) is een kaal openingsnummer met veel ruimte tussen het spel van gitarist Visser en dat van bassist Bas Alblas. De partijen van drummer Chris Muller zijn langdurig losgekoppeld van de baspartijen. Heel dwars volgen zijn onregelmatige ritmes een eigen hobbelige weg. De muzikanten lijken bewust niet te streven naar eenheid binnen het totaalgeluid. Net zo bewust weigeren ze de spanning die ze met hun muziek oproepen te verminderen met zalvende noten. Strijkkwartet Ravivo zorgt verspreid over de plaat voor relatief rustige intermezzo’s, maar ook dan worden dissonanten niet opgelost.

Plan Kruutntoone is geen traditionele rockband. Er zit bij de meeste nummers veel stilte tussen de noten. De spaarzame uitbarstingen laten lang op zich wachten. Pas in het tweede lange nummer beckett en het meisje (bij de mensen blijven), dat centraal staat op kant B, verheft Visser zijn stem en speelt hij op gitaar een luide onregelmatige riff waarbij de overige twee bandleden hem meer in zijn spel proberen te belemmeren dan te begeleiden.

Het trio geeft op een geconcentreerd uitgevoerde manier uiting aan een gevoel van ongemak en ongerief, ondersteund door de door Samuel Beckett geïnspireerde teksten. Een van de manieren om de frustratie over het gejaagde moderne leven vorm te geven is door nummers op onconventionele manieren af te ronden. Afsluiter vergeefs gebed om slaap lijkt een episch nummer in te leiden, maar eindigt op het moment dat je een bevrijdend crescendo verwacht. Plan Kruutntoone speelt composities met open eindes.

Bij optredens staan de versterkers iets harder afgesteld en doen de verwrongen blueslicks van Hans Visser tijdens oprispingen nog het meest denken aan Captain Beefheart. Noisy uitbarstingen zijn tegenwoordig schaars, maar behoren nog altijd tot de mogelijkheden. Het optreden in De Ruimte in Amsterdam-Noord eindigde 16 mei jongstleden met de heftige toegift steeds dezelfde hond uit 2007, inclusief gastbijdrage van noisegitarist Razorblad Jr.

Opnames van het optreden in De Ruimte zullen later dit jaar worden uitgezonden door de Concertzender. Muziek van Hans Visser is ook te horen in de documentaire Vergeet Mij Niet (Jan Jaap Kuiper, 2016).

--

Review by Sven Schlijper-Karssenberg in Cultuurpers:
“weer wakker geworden. xenakis is er niks bij. mezelf en spullen schuiven op zoek naar veiligheid. hoe moet ik het zetten om die te maken?”- een flard tekst die Plan Kruutntoone bijeen houdt. De radicaal eigenzinnige Groningse band weet bovendien wel raad met: “ in paniek in de modder zoeken naar de blikopener die mijn leven is maar waarvan kan ik niet hetzelfde zeggen waarvan sinds altijd mijn kleine verdoolde altijd een ontzaglijke tijd.” Hun nieuwe lp blijft niet op afstand, maar kruipt door het open raam. Dat levert misschien een onbehaaglijk gevoel op. Alsof je nergens helemaal gerust bent.

Zo zoekend en onvast – ietwat nerveus – waaiert de muziek dwarrelend en uit focus. Wat Doen de Handen blijft in de buurt; bij de mensen en de menselijke maat. Het raam dat open staat, vormt ook een raam om melancholisch door naar buiten te staren. Bovendien: om frisse wind binnen te laten. Plan Kruutntoone experimenteert met avant-rock en De Kift-achtige dictie en verenigt Bernlef-achtig jazz en poëzie. Weemoed en diep verlangen voeren de boventoon: nooit gewoon maar ook geen moment ongewoon – daar is toch die geborgenheid, ergens. Zonder kop noch staart en toch een eenheid die alle aandacht opeist. Dit is daarom een lp die je niet laat gaan: geen behang, maar de hele kamer én het uitzicht.

--

Review by Eddy Determeijer in Draai om Je Oren:
De ongeborgen gekte
Plan Kruutntoone & Ravivo Strijkkwartet, vrijdag 19 mei 2017, Vera, Groningen

De muziek van Hansko Visser en zijn Plan Kruutntoone is een duizelingwekkende dooltocht met autobiografische flarden, poëtische observaties en de godsdienstwaanzin die altijd op de loer ligt. De muzikale parameters zijn ruim: er is ruimte voor Beefheart-achtige bluesderivaten, gespatieerde rock and poetry en op Ernö Király geïnspireerd strijkwerk met melancholieke kamerbrede akkoorden. "Xenakis is er niks bij," om Visser te citeren.

Jammer dat het Ravivo Strijkkwartet, dat een paar intermezzi verzorgde, niet wat verder was geïntegreerd in de ongeborgen gekte van Plan Kruutntoone. Dat zou nog eens een mooie knalpuzzel opleveren! Wordt nog aan gewerkt, volgens de componist.

De dichter/zanger beschikt over een heldere VPRO-stem, waarmee hij eigen, sterk associatief werk en abstracte strofen van Samuel Beckett voordraagt. Een soort persoonlijke catharsis. Daar is Dada! Het gaat allemaal weinig nadrukkelijk, de teksten lijken ter plekke verzonnen, terwijl er wellicht maanden op is gezwoegd. Op sommige momenten hoor je Derek Bailey op halve snelheid, maar over het algemeen heeft Vissers gitaarwerk een vloeiend karakter, wat dan weer mooi accordeert met het stekelige ritme van drummer Chris Muller. Die laatste zul je niet snel op een groove betrappen. Zijn bijdragen zijn gespatieerd en zorgvuldig in het totaalgeluid geïntegreerd. Hij levert handige handvatten, maar ook gemene boobytraps en trapdoors.

Een uurtje in de uitgebeende wereld van Hansko Visser, zoals altijd was het er weer aangenaam vertoeven. Het optreden was onderdeel van een bescheiden tournee ter gelegenheid van het uitkomen van de lp 'Wat Doen De Handen'. Deventer (De Perifeer, 24 juni), Rotterdam (Vrooom, 25 juni) en Nijmegen (Valkhof Festival, 19 juli) staan nog op het programma.

--

Review/interview by Peter Bruyn in FRNKFRT:
Plan Kruutntoone: muziek als een jute zak

,,Ik herkende mijzelf in een bepaald gevoel bij Samuel Beckett,’’ zegt Hans Visser over het een halve eeuw geleden in vertaling verschenen, maar in 1961 gepubliceerde ‘Comment c’est’ van de Ierse schrijver. ,,Ik herkende dat vermeend uitzichtloze en besloot de tekst van Beckett te gebruiken om mijn eigen gevoel te bezingen met Plan Kruutntoone.

Waren maar meer Nederlandse pop- en rockzangers zo verstandig, denk je dan.

We spreken elkaar op de avond dat Plan Kruutntoone hun nieuwe, vijfde album ‘Wat doen de handen’ in De Ruimte in ‘Noord’ aan het Amsterdamse publiek presenteert. De avond ervoor heeft de groep reeds hetzelfde gedaan in De Pletterij in Haarlem, maar toen als trio. Ditmaal worden ze - net als op de LP - bijgestaan door een strijkkwartet.

Je zou Plan Kruutntoone ‘de meest over het hoofd geziene rockgroep van Nederland’ kunnen noemen. Zeker als je in ogenschouw neemt dat ze al vijfentwintig jaar bestaan, vijf albums maakten - plus nog enkele cassettes in de beginjaren - en vooral omdat hun muziek zo bijzonder is; hoewel zeker in een trend in de marge van het Nederlandse pop- en rocklandschap passend.

Net als De Kift, Broeder Dieleman, André Manuel en The Ex staat het naar een verhaal van de Groningse schrijver Belcampo vernoemde groep Plan Kruutntoone nadrukkelijk in een Europese muzikale traditie. Nog méér dan de andere groepen in bovenstaand rijtje zelfs. Dat was overigens niet altijd zo. In de beginjaren werd de muziek van Plan Kruutntoone niet zelden vergeleken met de dwarse blues van Captain Beefheart. Inclusief de ontregelende blazerspartijen, zoals dat ook te horen is op de cd ‘Humpacoma’ uit 1998. Maar met het album ‘Gelijktijdigwiel’ uit 2001 - waarop ondermeer enkele Slauerhoffteksten te horen waren - keerde het tij.

Plan Kruutntoone tourde nooit in Engeland of Amerika maar in het verleden wel in het Oostblok en op de Balkan. Daar ligt de interesse. Cultureel. Muzikaal. De afgelopen tien jaar heeft Visser compositie gestudeerd aan het Gronings conservatorium. Hij was met name geïnteresseerd in het werk van de Hongaarse, maar in het Servische Novi Sad wonende componist Ernö Király (1919–2007), een muzikant die buiten het voormalige Joegoslavië amper bekend is, maar voor wie Visser lang geleden naar eigen zeggen nog eens een tourneetje heeft georganiseerd.

,,Király was een twintigste eeuwse componist die probeerde invloeden uit de volksmuziek in zijn stukken te verwerken,’’ aldus Visser. ,,Hij was wat dat betreft een beetje de Luciano Berio van Joegoslavië.’’ Tekenend is dat het enige regulier verkrijgbare album met muziek van Király in 1996 verscheen bij ReR Records, het label van voormalig Henry Cow-slagwerker Chris Cutler. Want als er één label is waar de schonkige muziek van Plan Kruutntoone ook feilloos zou passen, dan is het datzelfde ReR.

In het kader van zijn compositie-studie schreef Hans Visser een vijfdelig stuk voor strijkkwartet, geïnspireerd door de componist en getiteld ‘Királykwartet’. Drie delen ervan staat als ‘Strijk 4’, ‘Strijk 2’ en ‘Strijk 5’ op de nieuwe plaat en worden zowel op het album als bij de presentatie in Amsterdam gespeeld door het Ravivokwartet.

De muziek van Plan Kruutntoone is geen fastfood voor de oren. Hoewel het wel degelijk composities met vastgelegde structuren - en ruimte voor improvisatie! - zijn, deel je de stukken niet probleemloos op in coupletten en refreinen. In dat opzicht is ‘Wat doen de handen’ nog een stuk radicaler dan de voorganger ‘Als alles er af is’ uit 2013.

In principe wordt alle muziek bij Plan Kruutntoone gespeeld in de bezetting drums, bas en gitaar – of Hans’ zelfgebouwde gitaarbanjo. Bassist Bas Alblas vormt met Hans al sinds de vroege jaren negentig de basis van de band. Lange tijd hoorde daar ook drummer Rick Potma bij, maar hij vertrok op een gegeven moment naar Rusland en is sinds een jaar of vijf vervangen door Chris Muller.

Bas en gitaar lijken in vrijwel ieder nummer een dialoog aan te gaan - of beter nog: een debat. Ondertussen vaart slagwerker Muller consequent zijn eigen koers - een behoorlijk scheve koers, dat zeker. Maar zeer doelgericht. ,,Grappig, zoiets merkte Dolf Planteijdt, onze producer, ook al op,’’ reageert Visser. ,,Maar voor mij is het verschil met de vorige plaat vooral dat Chris veel meer een vrije rol heeft gekregen. En Bas en ik kiezen zeker voor het contrapunt. Absoluut! Dat weten we ook van elkaar.’’

Waar pop- en rockgroepen hun publiek doorgaans willen bedekken met een lamswollen deken - liefst nog in combinatie met satijnen lakens - drapeert Plan Kruutntoone een jute zak. Ruw, schurend en kriebelend, zonder enige luxe en riekend naar de stal, maar evenzeer warm. ,,Het klopt dat wij geen enkele poging doen om te behagen,’’ zegt Visser. ,,Dat geldt ook voor die Beckettteksten: Die geven mij in eerste instantie heel erg een gevoel van ongeborgenheid. Maar door ze uit te spreken, deze muziek te spelen en keer op keer te herhalen voel je er toch een soort geborgenheid in sluipen.’’

Zoals ook de enorme dynamiek tijdens de concerten, en trouwens eveneens op het album, de muziek uiteindelijk en paradoxaal genoeg ook iets weemoedigs geeft.

Na Slauerhoff in 2001 putte Visser voor het album ‘Een mooi pak’ uit 2007 uit het werk van Jan Yoors - de Vlaamse kunstenaar die op zijn twaalfde, in de jaren dertig, met toestemming van zijn ouders bij de zigeuners ging wonen. En op het in 2013 verschenen ‘Als alles er af is’ maakt hij ondermeer gebruik van een gedicht van de Amerikaanse auteur William Carlos Williams.

De nieuwe plaat bevat overigens ook teksten van Hans zelf. En hij waakt ervoor die niet te veel te husselen met die van Beckett - daar zijn de erven Beckett doorgaans niet van gediend en zij houden de nalatenschap en wat daarmee gebeurt nauwlettend in de gaten.

Ondertussen gaat Plan Kruutntoone zijn eigen weg. Soms een beetje in het kielzog van De Kift (,,Maar wij zoeken het meer in de klassieke muziek en minder in het meezingbare’’). En soms is er die associatie met Dieleman (,,Maar bij ons geen god, niet dat ‘spirituele’. Het gaat veel meer om vervreemding.’’).

Het is wat het is. ,,Ja, dat is het wel. Dit is wat mij bezig houdt.’’

--

Review by AvN in VPRO Vrije Geluiden:
De nieuwe plaat van het wonderlijke en nogal onconventionele Trio Plan Kruutntoone heet ‘Wat doen de handen’. De muziek op de plaat is geschreven voor Plan Kruutntoone's eigen instrumentarium (slagwerk, bassen, zelfbouwbanjo en gitaar) en voor strijkkwartet - in dit geval het Ravivo strijkwartet. Soms verstild, soms hard en tamelijk meedogenloos, altijd vervreemdend als de teksten die gebruikt zijn, uit een vertaling van Comment c’est van de absurdistische toneelschrijver en dichter Samuel Becket. Over de vorige plaat, ‘als alles er af is’ schreef Gonzo Circus ‘iedere noot die Plan Kruutntoone hier aan de wereld schenkt is ons dierbaar’ en dat is typerend voor de scene waarin deze muziek zich manifesteert: zou een niet-liefhebber misschien al snel afhaken bij de ongebruikelijke sound, de ongemakkelijke wendingen, de onbegrijpelijkheid en absurditeit die tot klinken wordt gebracht, wie er zijn oren voor wil openstellen en niet bang is voor het ongewone, kan zomaar een enthousiaste fan worden. Probeer het eens! De moeite meer dan waard. De presentatietour is net begonnen en komt nog in Groningen, Deventer, Rotterdam en Nijmegen.

--

Interview door Peter van der Heide in Dagblad van het Noorden:
Doorprutsen. Dat wil Hans Visser. Tot dat inzicht kwam de 50-jarige muzikant toen hij zich afvroeg of hij na een kwart eeuw nog wel wat te vertellen heeft. Dat krijg je ervan als je klassieke compositie aan het conservatorium in Zwolle hebt gestudeerd. Al die pas verworven kennis maakt je klein en zoiets kan leiden tot twijfel. ,,Ik ben er tijdens mijn opleiding achtergekomen dat ik moet doen wat ik eigenlijk altijd al doe. Mijn eigen ding, mijn eigen taal ontwikkelen.” Het is de Groninger Visser ten voeten uit.

De zoektocht van Visser (zang, gitaar & banjo) en zijn muzikale broeders Bas Alblas (bas, uit Den Andel) en Chris Muller (slagwerk, uit Rotterdam) leidt nu tot de elpee Wat doen de handen. Het is de vijfde, door Dolf Planteijdt geproduceerde plaat van Plan Kruutntoone. Een groep die in 1998 debuteerde met HumpaComa en zich vernoemde naar een verhaal van Belcampo. Ditmaal zorgde het boek Hoe het is van de Ierse schrijver Samuel Beckett voor inspiratie. ,,Ik heb dat boek eens van Bas gekregen. Het lukte me pas het te lezen toen ik dat hardop deed. De opgeroepen sfeer herkende ik. En het leek me fijn om me op deze plaat via iemand anders uit te drukken. Het is hoe ik me een tijd heb gevoeld”, vertelt Visser, die aan Becketts tekstflarden eigen woorden toevoegde. ,,Niet dat ik me naast Beckett wil plaatsen hoor”, haast hij zich te zeggen. ,,Ik zoek naar geborgenheid, een manier om me thuis te voelen in de wereld.” Visser haalt vervolgens een regel van de vervreemdende Beckett aan: ,,In paniek in de modder zoeken naar de blikopener die mijn leven is.”

Het zijn dwarse en grillige noten waarmee Plan Kruutntoone zich schurend door de nummers wringt. Muziek voor de massa heeft het stel nooit willen maken, daarvoor zijn de mannen te eigenzinnig. Waardering voor de handelswijze is er zeker. En dat de aanhouder wint, merkt Visser nu zaaleigenaren net even wat gemakkelijker toehappen en ruimte bieden aan het avontuur. De door hem geschreven partijen voor het meewerkende strijkkwartet Ravivo zorgen voor een nieuwe muzikale dimensie. ,,Dat schrijven en componeren is leuk hoor, maar zelf spelen is ook geweldig.” Allebei doen is natuurlijk het leukste. Op zoek naar dat eigen geluid dat altijd wel aanwezig is (geweest), maar als proces nooit tot stilstand moet komen. Doorprutsen. Door feedback toe te voegen aan klassieke composities desnoods. ,,Zoiets vonden ze maar vreemd op de opleiding”, lacht Visser. ,,Ik zie het als een uitdaging verschillende muzikale werelden dichterbij elkaar te brengen.”

’Wat doen de handen’ (Esc.rec.) wordt vrijdag door Plan Kruutntoone en het strijkkwartet Ravivo gepresenteerd in Vera, Groningen. Vooraf treedt Ivica ‘Razorblade Jr.’ Kosavic op.

--

Review by Jan Willem Broek in Subjectivisten:
Het Groningse trio Plan Kruutntoone is in 1991 opgericht en ontlenen hun naam aan een bizar verhaal van Belcampo. In 1998 brengen ze hun meer dan overtuigende debuut Humpacoma. Ze behoren in één klap tot één van de meest bijzondere bands van Nederland. In eerste instantie brengen ze nog een avant-rock gelardeerd met experimenten, Oost-Europese muziek, jazz en poëzie en teksten in het Servo-Kroatisch, Nederlands en Engels. Drie jaar later komen ze met Gelijktijdigwiel waarop bandleider/poëet Hans Visser (gitaar, banjo, stem) verklaart dat ze daar op zoek gaan naar een nieuwe vorm van volksmuziek in het ten nadele veranderende Europa. Enige toekomstvisie kun je hem ook niet ontzeggen! Daarbij bepalen avant-garde, rock, jazz, Balkan-muziek en experimenten het verbluffende volksgeluid uit hun denkbeeldige land. Daarbij hebben ze ook oog voor de vormgeving van de hoes. Steeds meer wordt Plan Kruutntoone een kruisbestuiving van beeldende kunst, poëzie en muziek. Dan is het 5 jaar wachten op Een Mooi Pak/ From All My Secret Pockets, waar nog meer die combinatie van kunstvormen bij elkaar komt. Ook al gaan ze verder op de eerder ingeslagen weg, het is altijd weer anders, nieuw en verrassend. Zo spelen ze met 10 man en spelen de teksten een nog prominentere rol. Als ook dan de respons uitblijft gaat Hans compositie studeren aan het Gronings Conservatorium. Er ontstaat tussendoor weer genoeg stof tot nadenken, materiaal om op te schrijven en er chocola van te maken. In 2013 verschijnt dan het overrompelende meesterwerk Als Alles Er Af Is, dat ook hoog in mijn jaarlijst eindigt. Hans Visser (gitaar, (zelfbouw)banjo, stem) werkt dan weer samen met bassist van het eerste uur Bas Alblas en de nieuwe drummer Chris Muller. Zoals de titel al doet vermoeden is de muziek hier teruggebracht tot de essentie, waar minder meer is. Ze scheppen ruimte voor de luisteraar, die zo ook een eigen invulling kan geven aan de muzikale kapstok. Alleen de prachtige, poëtische teksten eisen de aandacht op en geven deels richting aan het geheel. Een adembenemend, diepgravend werk vol woede, verdriet, bevreemding, schoonheid en tevens ontroering.

Niet verwonderlijk dus dat mijn hart een sprongetje maakt bij het verschijnen van het vijfde album Wat Doen De Handen, als 12” en digitale release uitgebracht op het innovatieve Esc.rec. label uit Deventer. Het zelfde drietal als hierboven geeft hierop acte de présence. Ze presenteren 8 stukken die gecomponeerd zijn voor het stuurloze trio zelf en een heus strijkkwartet. De muziek kent kop noch staart, is soms zelfs fragmentarisch en toch kan je als in een lijnpuzzel het geheel zien. Op andere momenten krijg je zinnenstrelende strijkers of juist een harde avant-rock uitbarsting. Het is telkens verrassend, spannend en intrigerend. Daarbij krijg je de bevreemdende teksten van Hans, aangevuld met die van Samuel Beckett, die fascineren door schoonheid en het soms Kafkaiaanse effect ervan. Niets is gewoon, maar ook niets is ongewoon. Het is als een grillige, oprechte soundtrack van het leven zelf, waar niets, iets, mooi, lelijk, confronterend, afstandelijk, teder en hard elkaar op natuurlijke wijze afwisselen en aanvullen. Het album vol totaalkunst kruipt langzaam onder je huid en laat niet meer los. Het bewijst eens te meer wat een volslagen unicum Plan Kruutntoone is.

--

Review by Squidco:
"The fifth album from Amsterdam avant rock band Plan Kruutntoone led by Hans Visser on guitar, banjo & voice, and drummer/percussionist Chris Müller, is a diverse set of recording that bring a sense of isolation and introspection, including spoken word pieces with Samuel Beckett text fragments, and a string quartet composed by Hans Visser; unique and singular."

credits

released May 16, 2017

All music by Plan Kruutntoone.

Plan Kruutntoone is Bas Alblas on bass, Chris Muller on percussion, Hans Visser on guitar, banjo and vocals.

Strijk 2, 4 and 5 are part of the kiralykwartet; five pieces for string quartet by Hans Visser, performed by the Ravivo Quartet, recorded by Chris Muller.

The Samuel Beckett text fragments are taken from “Comment c’est/ How it is”, in the Dutch translation of F.C. Kuipers, published by De Bezige Bij (1968). Other text by Hans Visser.

Recorded, mixed and edited with Dolf Planteijdt in Bergentheim and Amsterdam. Mastering by Zlaya Loud.

Design by Valentijn Kortekaas.

Dedicated to Čeda and Olgica.

license

all rights reserved

tags

about

Esc.rec. Deventer

Esc.rec. is a small, critically acclaimed record label for adventurous music, founded in 2004 by Harco Rutgers in Deventer, NL.

contact / help

Contact Esc.rec.

Streaming and
Download help

Shipping and returns

Redeem code

Report this album or account

If you like wat doen de handen, you may also like: