We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Sol Invictus

by Jon Doe One

/
  • Record/Vinyl + Digital Album

    12" vinyl version of 'Sol Invictus', in a matte cover with spot gloss elements.

    Includes unlimited streaming of Sol Invictus via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    ships out within 5 days
    edition of 250  2 remaining

      €15 EUR or more 

     

  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €7 EUR  or more

     

  • Full Digital Discography

    Get all 119 Esc.rec. releases available on Bandcamp and save 60%.

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality downloads of the dragon is still alive, The Hope Realm, PICK & MIX 02, Nieuwe Electronische Waar 18, Movements for Listening, The Dirt, Flying Ginsu VII, Paesaggi integrati, and 111 more. , and , .

    Purchasable with gift card

      €194.40 EUR or more (60% OFF)

     

1.
Hepha 07:51
2.
Lyclo 09:15
3.
Theli 07:15
4.
Usso 10:39

about

Sol Invictus

I
It was in a dream that Johannes d’Hoine had emerged from the winter of suspended animation. Horror Vacui, his last record, had marked a nadir: in trying to whittle the musical gesture to its core, he’d inadvertently tapped into some ungodly frequency, reduced to a shadow of a man by the bleakness of his compositions. And the world had followed suit, as though his imagination had unleashed catastrophe onto the air waves, a self-fulfilling prophecy on a global scale. Had his music infected others, or was the plague merely a mirror to his own deleterious tendencies?

II
After the fall, the double bass had remained a consolation, seeming to speak to the low-pitched times. But, by some curious operation, every time that he took to it, beautiful melodies would slip between his fingers, asserting themselves despite him. In the dream, the quag of thoughts that had been clouding his mind now crystallised. A lit door, d’Hoine walking towards it. No need for Freud: d’Hoine had conjured the dream to resolve the problem. And so the composer began to shy away from the darkness he had previously sought and started looking towards the light.

III
Sol Invictus was to be his own fiat lux, an invocation of the lighter regions of his mind. It was time to cast off the short days, to invite beauty and organic matter into his music. And so he conjured the elements: first wind, which needs air and breath to resonate. Hanne De Backer took to visiting under cover of night, saxophone secreted under her coat. Then Berlinde Deman, with her rare Renaissance serpent. For the record, the trinity united at Vooruit, joined by visual artist Stijn Grupping, who had devised a light installation that responded to sound. I saw them that spring. I saw rays dance a ritual over the room. And out of darkness, Jon Doe becoming One with light.

--

Interview by Joeri Bruyninckx in Psychedelic Baby Magazine:
"Q: Did you have a certain direction or idea in mind for this record?
A: I didn’t start with a certain sound in mind. I started with the idea of making a solo record this time, to reflect the isolation and loneliness I saw all around me. But I soon realised that I wanted to make a record that looked forward, instead of looking back. I noticed I was getting a bit gloomy by the ongoing lockdowns and insecurity of when it would end. I realised that it could only get better and decided to focus on that thought. That decision had a couple of implications: I had to invite some other people instead of making this music all on my own. I also thought about which instruments could embody hope, strength, power and tranquility at the same time. I didn’t feel like making a high energy record. I needed a breath of fresh air. So I quite literally chose for woodwinds. Hanne De Backer on baritone saxophone and bass clarinet. And Berlinde Deman on serpent.

Q: What is a serpent?
A: A serpent is a renaissance instrument, a distant predecessor of the tuba in the form of a snake. It looks beautiful and has a really unique sound. Berlinde and I went to the same school together a long time ago (the conservatory of Antwerp), but we had never played together. When I saw a short film of her, playing the serpent, I knew it would be perfect for the record. Hanne was already on my radar for a while and this seemed the perfect occasion.

Q: You said you went from dark to light on this album.
A: In the months before I started working on the record, I did a lot of so called sound explorations. I wanted to contort and manipulate the sound of my electric double bass as far as I could and see were it would get me. Yves De Mey and Nicolas Rombouts acted as a soundboard during this journey. Without realising it, I laid the foundations for the record in these sound journeys. Not in structures or concrete ideas. But I found new ways of producing sounds with my bass and effects. I created the space wherein ‘Sol Invictus’ would spring. So I had outlined the playfield, now it was time to play. The idea was to capture the movement from dark to light or the other way around, and the tension between those two opposites. We started off with some improvisations. I invited Hanne De Backer at my home studio, where we did the first recordings. A second session took place at Vooruit Kunstencentrum, where Berlinde joined us. By then I had already cut up some recordings from the first improvisations. I also started to have a clear view on the direction of each of the four tracks, so I could ask to play in a specific manner or atmosphere. I had also written out some melodies by then. What we recorded was cut up and mixed by me, or left as it was in some cases, into the tracks that are on the record now. When I was finished, I went to Yves, who gave me some advice and feedback on the mix.

Q: What does ‘Sol Invictus’ mean, or what does it mean to you?
A: The idea grew that this album should be some kind of celebration, a ritual, perhaps for the return of the light. So one morning the title ‘Sol Invictus’ presented itself, an ancient Roman cult, with roots in pagan rituals, a celebration at winter solstice for the return of the light. It was perfect.

Q: For the live shows, you combine sound with visuals.
A: I don’t know exactly when the idea of visuals accompanying the music exactly originated, but it was early in the process. The original idea was to have reflections of light on different surfaces, influenced by the sound. But pretty soon this idea turned out to be unrealistic. So Stijn (Grupping) recorded all kinds of reflections of light influenced by simple tones. He then edited this material in visuals that are reflected on sheets of half transparent fabric, creating depth. I am in between these sheets, as a part of the installation. It is really hard to explain but it looks super. I hope there will be many concerts, so people can experience it themselves."

--

Review by Sven Schlijper-Karssenberg in Vital Weekly:
"Sorry folks that were expecting a review of a new release by Tony Wakeford's neofolk outfit. That Sol Invictus this ain't.

To quote from an interview by Joeri Bruyninckx in Psychedelic Baby Magazine: "Did you have a certain direction or idea in mind for this record? Hannes d’Hoine: I didn’t start with a certain sound in mind. I started with the idea of making a solo record, this time to reflect the isolation and loneliness I saw all around me. But I soon realized that I wanted to make a record that looked forward instead of looking back. I noticed I was getting a bit gloomy by the ongoing lockdowns and insecurity of when it would end. I realized that it could only get better and decided to focus on that thought. That decision had a couple of implications: I had to invite some other people instead of making this music all on my own. I also thought about which instruments could embody hope, strength, power and tranquillity at the same time. I didn’t feel like making a high energy record. I needed a breath of fresh air. So I quite literally chose woodwinds. Hanne De Backer on baritone saxophone and bass clarinet. And Berlinde Deman on serpent.”

Quoting Jon Doe One-lead musician goes to show in a couple of lines only the self-contained aural world of Sol Invictus, for this LP ticks the boxes of: gloom, insecurity, isolation, hope, tranquillity, no high energy. And above all: breath and breathing.

Machinefabriek has made records called With Drums and With Voices. Aube worked with only fire on one record (one amongst many experiments with sole source material). Hazard produced a record focusing on wind. Sol Invictus is not made with sounds of breath only. Nor with only wind instruments. But somewhere in the suspended winterly animation of this record, breath and breathing takes a chokehold on all proceedings. Both are always near, close and up-close and personal.

This breathing goes without saying. But it is never taken for granted as the constituent factor per se for these epic, languid, long melodic lines. Here: breath and breathing, too, both, elements that are severely implicated in terms of gestural musical impact, but – of course – also took centre stage in the deadly respiratory pandemic and airborne catastrophe we find ourselves in. This record then, also, like an affirmation of the adage: to breathe is to be alive.

Sol Invictus touches the extremes of our current life and times: personal, local, and grander scales. Slowly plucking away the double bass is a somewhat reassuring presence, comforting though hardly less melancholic in its voicings. And yet. But still. From the stillness and darkness comes a sense of forwarding motion and a notion of 'vooruit', of on with it, of moving ahead and pushing through. Sol Invictus then also as a ritual of cleansing, leaving behind, shedding skin, moving on.

Slowly composition folds into improvisation as cut-up loops merge with close-mic'd bass clarinet as if the listener is inside the instrument. These tracks are imbued with masterly detail and the most subtle of presences. Therewith notions of ambient are kept at bay, precisely because attention is constantly jolted into heightened states of awareness, without the use of scare tactics – no: these long lines ebb and flow in sparse fields overgrown with the aesthetics of Another Timbre or Touch and mellowed, hallowed echoes of or reverberations in the innermost workings of elemental industrial. A cathartic celebration out of time, of all times, through these (dark) ages."

--

Review by pob in Gonzo Circus magazine:
"Contrabasspeler Hannes d'Hoine (DAAU) is de man achter Jon Doe One. Op zijn derde album 'Sol Invictus' laat hij zich bijstaan door Berlinde Deman (Flat Earth Society, B.O.X.) en Hanne De Backer (g a b b r o) die het koperwerk voor hun rekening nemen. d'Hoine leverde al heel wat medewerkingen aan muzikanten zoals Kreng, Rudy Trouvé en Dez Mona om er maar enkele te noemen. De voorliefde voor sfeervolle muziek met een experimentele knipoog is op 'Sol Invictus' weer duidelijk te horen. De plaat start met experimentele percussie waaromheen een weefsel van trage jazzgolven gespind wordt. Het valt onmiddelijk op dat Deman en De Backer elkaar perfect weten aan te vullen tussen het ritselende getik van de ritmesectie en de gonzende bastonen van d'Hoine. 'Sol Invictus' voorziet een subtiel gekarteld randje dat tussen uitwasemingen van darkjazzsferen op de achtergrond blijft opduiken. Jon Doe One komt hierdoor deels in het vaarwater van Bohren & der Club of Gore, maar blijft eigenzinnig en divers genoeg om niet echt in het hokje bij de Duitsers geduwd te worden. De geluidslandschappen op 'Sol Invictus' hebben een vredige, maar sinistere context met ruimte voor experiment en lichte elektronische effecten. We mogen hier van een boeiende muzikale uitgave sppreken waar men zich ten volle in kan verdiepen."

--

Review by Philippe De Cleen in Dansende Beren:
"Daar is Antwerpse contrabassist Hannes D’Hoine weer onder het Jon Doe One-alias, zijn soloproject waarin hij vrijuit onderzoek verricht naar de friemelende frictie tussen mens en machine. Intussen is hij na debuutplaten Small Numbers en Horror Vacui toe aan album nummer drie, eentje waarin hij naast bas en (modulaire) synths ook ruimte laat voor de inbreng van Hanne De Backer (op sax en basklarinet) en Berlinde Deman op serpent (een vroege, 16de-eeuwse voorloper van de tuba).

Op dit project gingen D’Hoine en co onder meer aan de slag met de impact van de voorbije coronaperiode. Sol Invictus wordt dan ook nadrukkelijk gepresenteerd als een grootse ode aan het licht, als tegengewicht voor de donkerte van de COVID-19-pandemie. Het nagelnieuwe Sol Invictus bevat fraai uitgesponnen soundscapes die het moeten hebben van zowel improvisatiekunst als subtiele aantrekkingskracht.

Nochtans ligt daar ook de uitdaging: hoe je geluid zodanig kan manipuleren dat het heel nieuwe werelden aanreikt. Zoals pakweg een saxofoonbeest als Colin Stetson – net als D’Hoine een klankentapper extraordinaire – dat kan. De traagheid van de plaat en de relatief sobere instrumentatie (hoofdzakelijk elektronisch vervormde basmanipulaties, synths en blazers) herinnert ook opmerkelijk aan de wezenlijke fragiliteit en al het schone dat het wonderlijke Aspen-label veil heeft.

Als luisteraar kom je terecht in een grillig klankenparadijs, waar het veeleer gaat om impressies en sferen, eerder dan om vastomlijnde composities. Samen met De Backer en Deman aan zijn zijde zoekt D’Hoine al improviserend en experimenterend nieuw muzikaal terrein op. De richtinggevende ideeën daarbij zijn creativiteit en vrijheid. Zo hoor je her en der in de stukken sobere echo’s van ambient en industrial opduiken, maar zonder echt nadrukkelijk aanwezig te zijn. Aan het einde van opener “Hepha” worden er dan weer enkele kale melodielijnen gesuggereerd.

Als luisteraar is er relatief weinig houvast. Toch blijft het erg knap hoe D’Hoine erin slaagt om traag maar zeker via bedwelmende sfeerstukken de luisteraar voor zich te winnen. Het maakt van zijn nieuw album een verdomd schone plaat van een muzikant die op geheel eigen voorwaarden zijn eigen weg probeert te banen."

--

Gonzo Circus magazine:
"Met een beperkt instrumentarium richt Jon Doe One, het elektronische solo-project van Hannes d'Hoine, zich op het improviseren met repetitieve en trance-achtige melodieën. Als luisteraar mag je hierin verdwijnen. D'Hoine schuurt met 'Sol Invictus' tegen ambient, improv en modern klassiek aan. Betoverend en filmisch.

--

Review by Gert Derkx in Opduvel:
"Hannes d’Hoine is een contrabasspeler uit Antwerpen die wellicht het meest bekend is als lid van Die Anarchistische Abendunterhaltung, waar hij sinds 2006 deel van uitmaakt, maar die ook werkte met onder andere Tamikrest, Lyenn, Kreng, Rudy Trouvé, Alba Griot Ensemble, Mark Mulholland, Roy Aernouts en Craig Ward, Blackie and the Oohoos, Dez Mona, Ellen Schoenaerts en Liesa van der Aa. D’Hoine studeerde aan het Antwerpse conservatorium. Hij componeert voor dans, film, theater en andere performances. Daarnaast brengt hij zijn muziek uit onder de naam Jon Doe One, waarvan tot nu toe twee albums zijn verschenen: Small Numbers (2019) en Horro Vacui (2020), beide verschenen bij Entr’acte.

Op het in Deventer gevestigde label Esc.rec verschijnt nu Jon Doe One’s derde album, getiteld ‘Sol Invictus’. De titel ziet op een oude Romeinse cultus, met wortels in heidense rituelen, waarbij tijdens de winderzonnewende de terugkeer van het licht wordt gevierd. D’Hoine ziet zijn album ook als het gaan van donker naar licht. Het album is ontstaan uit klankenonderzoek op de elektrische contrabas, waarvan hij het geluid zo ver mogelijk probeerde te manipuleren. Daaruit ontstonden nieuwe manieren om geluiden te produceren met de bas en effecten. D’Hoine nodigde Hanne de Backer uit in zijn thuisstudio en voor een tweede sessie, in Vooruit Kunstencentrum, voegde Berlinde Deman zich erbij. De opnames zijn vervolgens door D’Hoine versneden en gemixt en in sommige gevallen gelaten zoals opgenomen.

De Backer speelt basklarinet en baritonsaxofoon en Deman serpent. Dat is een oeroud blaasinstrument dat wordt gezien als een voorloper van de tuba en de euphonium. De serpent heeft een mondstuk, maar is gemaakt van hout en is gevormd als een slang.

‘Hepha’ opent met lange tonen van de blazers (serpent en basklarinet), die spelen met de nodige valse lucht. Het elektronische ritme vormt daarmee een contrast. De elektronische klanken klinken aanvankelijk even luid als de blaasinstrumenten. De muziek heeft iets abstracts, maar is niet helemaal ontdaan van melodie. Vooral in het spel van de basklarinet zijn melodische lijnen te horen. Het spel van De Backer en Deman is sfeervol en kent een zekere rust, die wordt gecounterd door het hoekige ritme. In het spel is ook iets aftastends te bespeuren, waarmee duidelijk wordt dat de muziek van oorsprong improviserend tot stand is gekomen. Daarnaast maakt Jon Doe One gebruik van ambienttexturen. Voor- en achtergrond verschuiven in het laatste gedeelte, als een melodisch motief zijn intrede doet en de blaasinstrumenten soms klinken alsof ze zich verder weg in de ruimte bevinden. Het stuk is in zijn ogenschijnlijke rust ook continu in beweging.

Een rustige, enigszins vibrerende drone opent ‘Lyclo’. De blazers spelen lange noten, terwijl de contrabas een traag ritme speelt. De Backer is nu te horen op baritonsax, waarmee zij samen met Deman op serpent een motief speelt, waarop wordt gevarieerd en waarmee in het stuk ook een cadans wordt aangebracht. Jon Doe One is echter niet van het rekken van kleine ideeën, dus die cadans verdwijnt al vrij snel om plaats te maken voor een contemplatief deel waarin melodieën lijken te gaan ontstaan maar de muziek toch zijn abstractie behoudt. Daarop volgt een gedeelte met experimentele klanken, waar rustgevende lange tonen overheen worden gelegd. De draad wordt weer opgepakt als de cadans wordt hersteld, maar de muziek klinkt nu voller. Maar ook daar blijft het niet bij, want nu volgt een gedeelte dat zindert van onderhuidse spanning. Bijzonder mooi in het stuk als geheel is de subtiele balans tussen akoestische klanken en elektronische bewerking.

Zachte prikkende elektronische klanken zijn te horen in ‘Theli’. De contrabas, serpent en basklarinet leggen daar een sfeervolle deken van klanken overheen, waarbij het samengaan van die klanken tot prachtige resultaten leidt. Met een donker randje, maar dat draagt juist bij aan de schoonheid van de muziek. Soms schuren de klanken een beetje en dat maakt weer dat de muziek spannend blijft. De sfeer is overigens niet zo donker dat de muziek geen licht meer bevat; deze luisteraar ervaart het stuk als het vanuit een donkere ruimte kijken naar het licht dat in de verte schijnt. De muziek klinkt overigens dichtbij, wat onder meer wordt veroorzaakt door de hoorbare ademhaling van de muzikanten.

‘Usso’ bevat dreiging in de vorm van een zware en duistere klank die om de circa tien seconden opdoemt. Daar staan lichte synthklanken tegenover (het klinkt althans als een synth). Samen met andere klanken ontstaat een imposant bouwwerk, een kolos in het midden van een kale vlakte of een stad met ondergeschikten. De muziek neemt je echter mee naar andere oorden zodra de zware klank wegvalt. De sfeer is en blijft somber. De dreiging is namelijk niet helemaal weg en keert zo nu en dan terug, eerst verder weg en daarna dichterbij, als de zware klank opnieuw zijn intrede doet. Ook nu klinken elektronische geluiden die verlichting brengen en daaruit ontstaat voorzichtig een repeterend ritmisch en melodisch patroon. Zo beweegt de muziek langzaam weg van de donkere oorden, op zoek naar een veiliger (kleuriger) plek. De weg ernaartoe wordt echter verhinderd door de duistere en sombere klanken die het slotstuk uitluiden.

Jon Doe One speelt met licht en duisternis en maakt die begrippen bijna tastbaar. Het instrumentarium is schitterend en de bewerking is er een met veel gevoel voor esthetiek, voor details en voor sfeer. De muziek beweegt zich merendeels traag voort, maar dat staat er niet aan in de weg dat je als luisteraar wordt meegezogen in de bijzondere klankenwereld, een wereld met een grote verbeeldingskracht. Zelfs in de vrij talrijke momenten van ogenschijnlijke rust blijft de muziek enerverend om naar te luisteren. Sol Invictus is een prachtig en tijdloos album. Live gaat de muziek vergezeld van bijpassende visuals van Stijn Grupping. Gaat dat zien."

--

Review by Jos Buersens in Luminous Dash magazine:
"Er zijn zo van die vragen die de mensheid al sinds jaar en dag bezigen. Waaronder:
- Zou Danny Verstraeten nooit een korte broek aanhebben tijdens het lezen van het nieuws
- Is de hernieuwde samenwerking van Helmut Lotti en zijn toupetje echt de sleutel tot succes?
- Hoe kan het dat Keith Richards, relatief ongeschonden, uit de jaren 60 en 70 is gekomen?
- Wat is er in hemelsnaam gebeurd met de Romeinse zonnegod Sol Invictus?
Het antwoord op de drie eerste vragen moeten we je helaas schuldig blijven, hoewel we in het geval van Keith Richards wel vermoeden dat hij weldra door zijn thuisplaneet opnieuw opgehaald zal worden voor een groot onderhoud.

Ook wat er nu effectief gebeurd is met de zonnegod Sol Invictus kunnen we je helaas niet vertellen. Na een uitgebreide studie van onzentwege bezweken we na een kwartier alweer onder de desinteresse in het geschiedkundige thema en besloten we ons dan maar op het auditieve Sol Invictus van Jon Doe One te storten.

Wie de naam Hannes d’Hoine hoort, zal ongetwijfeld denken aan het Antwerpse DAAU waarin d’Hoine al geruime tijd de contrabaspartijen voor zijn rekening neemt. Zijn muzikale bijdrage aan de Belpop valt echter niet te reduceren tot enkel DAAU. Voor een volledig overzicht van zijn muzikale reilen en zeilen verwijzen we je dan ook graag naar deze link. Op Sol Invictus wordt d’Hoine overigens bijgestaan door Berlinde Deman en Hanne De Backer die de zeer vakkundig de blazers voor hun rekening nemen.

Naast zijn voorliefde voor instrumenten die de oppervlakte hebben van een gemiddelde gezinswagen, heeft d’Hoine ook een voorliefde voor experimentele sfeervolle muziek, waarvan Sol Invictus alweer het derde wapenfeit is. En hoewel we overduidelijk Jon Doe One op de plaat horen, weet d’Hoine zijn project absoluut opnieuw uit te vinden op deze plaat. Wat deze heruitvinding net inhoudt, hebben we hieronder gepoogd in woorden te vervatten.

De plaat opent met Hepha. Bij aanvang van het nummer lijkt de focus op experimentele percussie te liggen. De percussie, die overigens een sterk metaalachtige bijklank heeft, is bijzonder eclectisch. Het is volgens ons ook daardoor dat Jon Doe One een constante in het nummer invoegt aan de hand van een toon die zo diep is dat het wel lijkt alsof Gimli voor de gelegenheid nog eens op de hoorn van Helm Hammerhand blaast. De voorgenoemde diepe toon weet niet enkel de nodige rust in het nummer te brengen maar fungeert bovendien ook als auditief bindmiddel voor het breed scala aan geluiden waarmee we worden geconfronteerd. Naarmate Hepha vordert, worden trouwens ook de blazers aan het geheel toegevoegd.

Een mysterieus jazzy geluid lijkt zich van het nummer meester te maken terwijl de constante diepe toon op de achtergrond zachtjes afneemt. Rond minuut 5’20” voelen we een kentering in de compositie. De diepe toon van weleer lijkt kortstondig opnieuw het centrale punt van het nummer te vormen maar evolueert al snel naar een melodie die de nodige luchtigheid aan het nummer weet toe te voegen. Ook op de voorgrond wordt de voorgenoemde luchtigheid versterkt door de toevoeging van toetsen. Om het geheel nog net dat ietsje meer te geven worden ook sporadische nuances van dissonante en mysterieuze blazers aan het geheel toegevoegd. De huidige toon van het nummer is voorzichtig positief maar een zekere onrust en mysterie blijft de track zoals voorheen beheersen. Naarmate we het einde van Hepha naderen, wordt het geluid langzaam afgebouwd tot enkel de eenzame, dissonante schreeuw van een blaasinstrument overblijft.

Hepha is een zeer sterke opener van de plaat en weet naast auditief ook visueel sterk tot de verbeelding te spreken. In een live-setting zal het de installatie van cinematograaf Stijn Grupping zijn die de prachtige muziek van Jon Doe One zal begeleiden, in een thuisomgeving kozen we voor het onderstaande Street Of Crocodiles van de Quay broertjes.

Lyclo start met een zachte, mysterieuze ruis in combinatie met idylle die langzaam aan- en afzwelt. Ritmische plukken op de contrabas voegen vervolgens een percussief doch melodische nuance toe aan de start van Lyclo. Naarmate het nummer verder opbouwt, wordt er door het volledige instrumentarium sterk ingezet op de voorgenoemde idylle. Het zijn met name de blazers die zorgen voor een rustgevend, kabbelend geluid dat, naar onze mening, een zachte zonsopgang perfect zou complementeren. Rond minuut 3 neemt het geheel een korte wending. De idylle maakt plaats voor diepe blazers; experimentele percussieve geluidjes allerhande en zeer zachte blaasgeluiden. De blazers lijken bij momenten te worden bespeeld zonder effectief noten aan te slaan wat resulteert in een zeer intrigerend samenspel met de percussie. Na dit korte intermezzo wordt de idylle hernomen, al klinkt deze nog grootser en weidser dan voorheen. Tenslotte wordt de eerdere grandeur van de compositie herleid tot minimalistische, sfeervolle achtergrondgeluiden. En hoewel we sporadisch nog noties van de voorgenoemde idylle waarnemen, is het toch vooral de rust die regeert en ons naar het einde van de track begeleid.

In Theli is er, in tegenstelling tot diens voorganger, allesbehalve sprake van idylle. Hier is het een sterk experimenteel, jazzy geluid dat de plak zwaait. Bij aanvang van het nummer lijkt het elektronische, ietwat percussieve, geluid van links naar rechts door de track te zweven. Het duurt echter niet lang voor diepe, dreigende blazers de kop op steken en zich prominent op de achtergrond weten te verankeren. De blazers lijken een auditieve contradictie voor de eclectische percussieve geluiden die op de voorgrond lijken te heersen. Ze zeggen weleens dat tegengestelden elkaar aantrekken en ook hier is dat niet anders. De percussieve geluiden en diepe blazers staan qua sfeer dan ook zo ver van elkaar dat ze elkaar wonderwel weten te complementeren, versterken en uitbalanceren. Naarmate Theli vordert, lijkt het stilaan de soundtrack van een rondgang in de Antwerpse De Ruien te worden. Sporadische noties van geluiden die op druppelend water in verlaten riolen lijken, domineren kortstondig het nummer om vervolgens plaats te ruimen voor de blazers. De blazers lijken uiteindelijk de klassieke weg op te gaan en in een schizofrenie van rust en spanning een indrukwekkende grandeur neer te zetten die met een abrupte stilte tot stilstand wordt gebracht.

Tada tada taaaaaa!

Om één of andere reden doet de aanvang van slotnummer Usso, met zijn diepe bastonen, ons kortstondig wat aan For Whom The Bell Tolls denken. Het nummer is duidelijk elektronischer getint dan zijn voorgangers en wordt bij aanvang gekenmerkt door diepe tonen die bijna drone-achtig te noemen zijn. Al snel worden ook synths toegevoegd die voor de nodige luchtigheid zorgen en ook in dit nummer wederom resulteren in een geslaagd gevecht van tegengestelden. Jon Doe One zet met Usso duidelijk in op een episch en vol geluid. De luchtigheid die de synths weten te creëren, is dan ook van korte duur waarna alle instrumenten samenwerken in functie van die epische grandeur. Rond minuut 4’30” wordt de grootsheid van de compositie teruggeschaald. En hoewel Usso nog steeds de volledige ruimte met geluid weet te vullen, gaat het duidelijk met iets meer voorzichtigheid gepaard. Usso gaat verder met een sporadische, diepe toon die gecounterd wordt door tabla-achtige elektronische percussie. Naarmate het nummer evolueert, begint de elektronische percussie zich meer en meer een hoofdrol toe te eigenen, al is het een constante zweem van geluid die het geheel zachtjes doorspekt en bij elkaar houdt. Rond minuut 8 start het laatste deel van de compositie waarbij we frequent aan Gregoriaanse gezangen moeten denken. Er mag dan wel niet gezongen worden in het nummer, de muziek en de sfeer van Usso zijn absoluut vergelijkbaar met de grootsheid van de voorgenoemde religieuze gezangen.

Jon Doe One weet met Sol Invictus een sterke derde plaat neer te zetten. Sol Invictus barst van de nuances die je luisterbeurt na luisterbeurt opnieuw zullen verrassen. Bovendien wijkt de plaat voldoende af van zijn twee voorgangers om zijn bestaansrecht te rechtvaardigen. Wij raden dan ook aan om niet enkel Sol Invictus in huis te halen maar ook voorgangers Small Numbers en Horror Vacui zodat je de evolutie van d’Hoine het best kan waarnemen."

--

Review by Peter van Cooten in Ambientblog:
"Jon Doe One is the alias of Belgian composer and double bass player Hannes d’Hoine. His portfolio includes work with many different people and formations (you may know him as a member of Die Anarchistische Abendunterhaltung). Apart from that, he has composed music for dance, film, theatre, and other performances.
As Jon Doe One he previously released two titles on Entr’acte. Sol Invictus is released on the Dutch Esc.rec. label.

The liner notes tell the tale of d’Hoine struggling with his art, suspecting that “the bleakness of his compositions (on Horror Vacui) may have unleased a catastrophy on a global scale. Had his music infected others, or was the plague merely a mirror to his own deleterious tendencies?”

Sol Invictus (named after the Roman Sun God) is his return to beauty – “an invocation of the lighter regions of his mind” – created with the help of Hanne De Backer (bass clarinet, baritone sax), Berlinde Deman (serpent).

Light, as well as Darkness, is in the eye/ear of the beholder of course: I can’t compare Sol Invictus to Horror Vacui myself, but underneath the beauty of this music I still feel an undeniable darker undercurrent."

--

Review by Ben Taffijn in Nieuwe Noten:
"De basklarinet vinden we regelmatig in gezelschap van de baritonsax, zo ook bij de Vlaamse Hanne De Backer die te horen is op het nieuwe album, van Jon Doe One, het alias van bassist Hannes D’Hoine. ‘Sol Invictus heet dit bij Esc. Rec. verschenen wapenfeit. En of er dan al niet genoeg donkere kleuren aanwezig zijn vroeg hij tot slot Berlinde Deman en haar serpent, de middeleeuwse voorloper van de tuba. Een half uur intense, bijzonder stemmige muziek.

D’Hoine beperkt zich niet tot de bas, we horen ook elektronica, maar het zijn toch de twee blaasinstrumenten die de muziek het meeste kleuren. Donkere, doch stemmige klankwolken, terwijl Jon Doe One in opener ‘Hepha’ kiest voor een mooi slepend ritme. Een introspectief stuk, iets dat ook geldt voor de overige drie stukken en dat past bij de insteek van deze musicus die middels dit album terugkijkt naar de afgelopen donkere periode, maar ook vooruit naar het licht, vandaar de titel ‘Sol Invictus’, verwijzend naar de Romeinse zonnegod. In een interview met Joeri Bruyninckx in Psychedelic Baby Magazine, te lezen op de Bandcamppagina zegt hij er zelf over: “But I soon realized that I wanted to make a record that looked forward instead of looking back. I noticed I was getting a bit gloomy by the ongoing lockdowns and insecurity of when it would end. I realized that it could only get better and decided to focus on that thought”.

Dat mag als gelukt worden beschouwd, de muziek heeft zekere duistere kanten, maar is beslist niet mismoedig of treurig, eerder stemmig en contemplatief. En de muziek krijgt meer lichtheid naarmate het album vordert. Is het eerder genoemde ‘Hepha’ nog wat aan de duistere kant, in het lyrische ‘Lycro’, dat ook nog een aantal mooie veldopnames bevat, zit al meer licht. ‘Theli’ heeft een bijna doorschijnend karakter, de lichte, aan stilte grenzende klankwolken van de beide blazers, de knisperende elektronica, we naderen de zon. In ‘Usso’ lijken we aanvankelijk terug te keren naar de duisternis, met dat dreunende ritme, maar schijn bedriegt. Het is hier eerder majestueuze grootheid dat Jon Doe One voor het voetlicht brengt. Zou hij het bij het rechte eind hebben? Gaan we inderdaad weer langzaam naar het nieuwe normaal? Dat waar we allemaal zo naar snakken? Niets is zeker, maar bij de pakken neerzitten helpt in ieder geval ook niet. Gelukkig kozen deze musici daar ook niet voor en maakte dit bijzonder aantrekkelijke kleinood. Zo is thuiszitten weer iets minder problematisch."

credits

released November 4, 2021

Composed, Recorded and Edited by Hannes d'Hoine
Mixed by Hannes d'Hoine (with a little help from Yves De Mey)
Serpent by Berlinde Deman
Bass Clarinet and Baritone Saxophone by Hanne De Backer
Mastered by Uwe Teichert
Design by Hannes d'Hoine (with a little help from Harco Rutgers)
Text by Clodagh Kinsella

license

all rights reserved

tags

about

Esc.rec. Deventer

Esc.rec. is a small, critically acclaimed record label for adventurous music, founded in 2004 by Harco Rutgers in Deventer, NL.

contact / help

Contact Esc.rec.

Streaming and
Download help

Shipping and returns

Redeem code

Report this album or account

If you like Sol Invictus, you may also like: