Sound artists Adam and Jonathan Bohman, Lukas Simonis and Anne La Berge formed the band APRICOT MY LADY in 2003. Since then they played some rare performances and recorded a lot of material. This CD ‘Newly Refurbished and Tussock Moth’ is only the top of that iceberg! The particular songs on this CD are chosen because they seem to form a sort of ’song cycle’ with an implicit logic and all that.

They are using found objects, text, voice, samples, filters, mixers, pedals, violins, guitars and flutes to make the music they make. It might be (un)interesting to know whether this music is supposed to be ‘improvised’ or ‘composed’ or ‘heavily processed’ or even ’spontaneously erected’. It’s all that and less, or none of that and more.

About the people involved:

The Bohman Brothers are the creators of a unique and impure experimental music. Traces of Fluxus japery, musique concrete, sound poetry and free improvisation can be detected, yet ultimately the whole is greater and more arcane than the sum of it’s parts. As a performing duo Adam and Jonathan Bohman have been operative since 1996(Adam Bohman is also a member of Morphogenesis and The London Improvisers Orchestra). Their sound art oscillates between states of the absurd and (sonically)grotesque to highly articulate explorations of extra-musical sound. One can hear various traces of out-noise lurking in the undergrowth of their 2002 debut album ‘A Twist For All Pockets’.

Lukas Simonis has been playing his version of rock & noise & improvised music for some time now. He cooperated ao. with Pierre Bastien, Goh Lee Kwang, Ivan Palacky and Peter Stampfel. Some of his bands: Coolhaven, Dull Schicksal, Liana Flu Winks, Vril, Faces. He makes sound & music for films, makes (& curates) radio plays and composes for various groups. He also works for WORM, a centre for experimental arts in Rotterdam.

Anne La Berge is a pioneer flutist/composer, working her entire career with interactive computer systems, micro tonality, improvisation and as a leading interpreter of contemporary chamber music. She creates and commissions artists to compose works with interactive/improvised music and video. The last few years have seen a new addition to her work: self-penned enigmatic short stories which slide seamlessly in and out of her compositions and improvisations.

--

Reviewby Massimo Ricci for Touching Extremes:
What’s often missing in contemporary improvisation is a logic of entertaining. Does a midway point exist between excessive seriousness and buffoonery? Apricot My Lady – a quartet composed by Adam and Jonathan Bohman, Lukas Simonis and Anne La Berge – try and provide an answer with this amusing CD, which features eighteen petite pieces that, in the words of their creators, were put together because they tend to appear as a “song cycle”. I wish the world had more songwriters like these. One only has to take a look at the instrumentation utilized to understand, as it comprises “giant comb”, “eternal springs” and “short guitar” (all played by the Bohmans) amidst “regular” machines such as Simonis’ “guitar with at least 10 pedals” and La Berge’s flutes, filters and samples.

The inventive originality and the sense of humour which this music is gifted with instantly connected yours truly to the original intentions of the artists, of course still unknown after the second and third listen. But, in truth, who cares? Unserviceable squealing, incompatible paternities of slanted rhythms, nonsensical vocal counterpoints, rasping and scrubbing bravado, a temperament of gutturally visceral explicitness manifest throughout. And one of the Bohmans narrates the circumstances surrounding his tonsil and adenoid operation as a kid in a particular “tune”. Weird as you want, always intelligently delivered, this is excellent stuff.

--

Review by sb in Gonzo Circus:
Het viertal Apricot My lady bestaat uit de Britse The Bohman Brothers, Rotterdamse geluidsdienaar Lukas Simonis en Anne La Berge. Die hebben hun sporen inmiddels meer dan verdiend in de improvisatorische vrije scene. Hier bedienen ze zich van allerlei geluidmakende voorwerpen, instrumenten, poëzie en andere muzikale randverschijnselen die doen verwonderen. Zoemende bijen draaien braaf pirouettes rond uw oren, tokkelen op het trommelvlies terwijl pluisjes van paardeboemen met bubbelende vliepjes door de lucht zweven en honden doen blaffen als een hese zaag. Op het eerste gehoor klinkt ‘Newly Refurbished And Tussock Moth’ als een speelse paddotrip, vooral als je je al achter de oren krabt bij het lezen van de titel. Om in Alice in Wonderland verwijzingen te spreken; “we zijn allemaal gek hier”. De geluidstaferelen getuigen sterk van een spontane soundtrack zoals Lewis Caroll ooit gewenst zou hebben voor een van zijn opium geïnspireerde kinderverhalen.
Maar denk toch aan de kinderen! Te laat. Ook die leren opgroeien met de wilde verboden vruchten uit andermans brein die onbewust opgeslagen liggen. Men kan aan alles nog zoveel waarde geven, de betekenis van veel is bar weinig en zo springen we op de rijdende trein van de Lof der Zotheid met als eindpunt de verzamelplek van de gestoorde, maar tevreden luisterende mens. Om er geen doekjes om te winden: Apricot My Lady staat voor elektronisch gefriemel en speelse spontaniteit die ten dele gelijkt op The Tape Beatles en Volcano The Bear. Ook dat is maar een verwijzing die geen juistheid garandeert, noch ontkent. Blijkbaar kan dit viertal beter in ‘t echt worden ervaren dan vanuit de eigen veilige luisterkamer. Overwin uw pleinvrees en claustrofobie toch, beste luisteraar. Er zijn anderen die uw zelfde dwaze wereld delen!

--

Review by Dan Warburton in The Wire:
The musical world of English improvisors Adam and Jonathan Bohman, who on this release contribute vocals, balalaika and assorted objects, is a fantastic assemblage of creaks and crunches, sounding like a couple of kids rummaging around in a toybox in the middle of the night trying not to wake mum and dad. But on Newly Refurbished And TussockMoth there’s plenty of room in the playpen forthe delicate twitters of Anne LaBerge (flute, electronics) and the guitar curlicues of guitarist Lukas Simonis, both of whom are based in the Netherlands.

The music is as elegant and fruity as the group name they’ve chosen forthemselves.Its openness to anything, from recollections of a Bohman tonsillectomy (“My Rubber Gloves Leak”) to oompah babyfart playpen pop (“The Usable Aspects”), harks back to the chaotic glory of English Improv legends Alterations, but whereas they took perverse pleasure in colliding into each other like stylistic dodgem cars. Nobody pushes anybody else about in Apricot My Lady. The average duration of the 18 tracks on Newly RefurbishedAnd Tussock Moth is about two and a half minutes, but many feel longer than they actually are – there’s enough gurgling, rustling, grunting and fizzing on “Wav My Socks” to keep most improvisers busy for an entire album. And yet, miraculously, events seem to unfold at a leisurely pace throughout. a comfortable midtempo between traditional Improv’s nervy chatter/clatter and electroacoustic improvisation’s ‘hmm, now what shall I play next?’ adagio.

--

Review by Lourens Scholing for VPRO 3voor12:
Copuleus Vertier en Zeer Vrije Geluiden in het Deventer havenkwartier.

Jezus op toastjes we hebben goed eten vanavond (vrijdag 8 mei)! Zeg maar twee Michelin-sterren no questions asked. Sint Jacobs schelpen, gegrilde groente (mensen we grillen groente te weinig), beef Wellington, de hele rambam voor twee-en-een-half tientje? Alles (Jean) Klar(e) (vergeeft u mij).

We zijn bij de zesde ass-crack stage-hack in het Havenkwartier in Deventer. Aan het hoofd van de tafel zit Robert Witt die met behulp van een paar contactmicrofoontjes, wat effectenkastjes en een werkelijk enorme opvouwbare computer omgevingsgeluiden opvangt, bewerkt en vervolgens via de PA weer terugstuurt. Een auraal bad van onze eigen op alle mogelijke manieren bewerkte spijsverteringsgeluiden, boertige tafelmanieren en algehele winderigheid was leuk geweest, maar komt bij deze niet uit de verf. Tafelmuziek? De verveelde zigeuner indachtig die op zijn viool op een terras aan de een of andere côte een moppie krast, terwijl u zich buigt over uw crêpes-au-nutella, krijgt deze jongen wat punten voor de moed – hij doet het immers uit eigen beweging! Veel komt er echter niet tot stand.

Apricot My Lady dan, dat zijn twee gemoedelijke Britten en twee kaaskoppen in het genre Zeer Vrije Muziek en ik vind ze behoorlijk onderhoudend. Niet overbodig te vermelden dat het gezelschap vanavond hun debuut ‘Newly Refurbished and Tussock Moth’ presenteert, catalogusnummer een-en-twintig op Esc.Records, het label dat, we zeggen het nog maar eens, achter deze fijne Ass-Crack avonden zit. Jonathan Bohman lijkt zo uit een Britse ziekenhuisserie te zijn gestapt en draagt tamelijk surreële teksten voor vol met medische rapporten en biografische gegevens betreffende de nieuwslezer (wie kent hem niet?) Gordon Honeycomb. Aut insanit homo, aut versus facit! En dat is echt wel grappig. Lucas Simonis vervolgens, bediend zich op gebruikelijke wijze van een berg effecten om een aantal flink bevreemdende dingen uit zijn gitaar te wringen. Adam Bohman doet hetzelfde met wat willekeurige van de Praxis betrokken objecten en Anne La Berge giet over het geheel een fijn sausje van microtonale fluitmuziek. Een soort Neubauten-ontmoet-Derek Bailey-ontmoet-Kurt Schwitters dus in het idioom van een pretentieloos (haha!) Vrije Jazzcombo. Geïmproviseerde muziek valt of staat bij een interessant narratief, dat ter plekke al dan niet ontstaat uit de communicatie tussen de verschillende uitvoerders. De evidente frisheid van de muzikanten vanavond doet de spanningsbogen goed uit de verf komen. Even gaat het ook nog over abrikozen. Lang niet gek!

En als we nu nog allemaal in iets grotere getale kunnen opdraven de volgende keer, dan laten we gelijk zien dat er in deze stad meer dingen mogelijk zijn dan lolbroekenfunk en de zoveelste dork met akoestische gitaar en een dom liedje.

Excelsior!

--

Review by Hessel Veldman in Gonzo Circus:
Havenkwartier – Deventer: drie gangen diner-concert door Robert Witt en Esc.rec CD presentatie van Apricot My Lady – 08-05-2009

Op het moment dat ik aan het eind van de middag Deventer nader barst er een flink noodweer los. Door een gordijn van opwaaiend stof van over de IJssel en de eerste neerkletterende regeldruppels vanaf de andere kant van de IJssel spoed ik mij voor het eerst van mijn leven richting Het Havenkwartier. Tijdens de voorbereidingen van het avond diner heb ik een gesprek met Robert Witt. Robert Witt is in 2005 afgestudeerd aan de kunst academie Constantijn Huygens in Kampen, alwaar hij experimenteerde met installaties en geluid. Na zijn afstuderen heeft hij o.a. aan het project van Anne Reijse meegewerkt: ‘Mevrouw de Vries’. Hieruit is Grannittin ontstaan; een live performance en CD uitgave, verschenen via het Esc.Rec label. Tijdens dit project werkte Witt met behulp van contact microfoons aan het bewerken van het geluid van de breinaalden. De zelfde basistechniek zal Witt vanavond toepassen tijdens het 3 gangen diner in Het Havenkwartier.

Tijdens het diner heb ik het genoegen naast Anne La Berge plaats te kunnen nemen. Zij maakt deel uit van de gelegenheidsformatie Apricot My Lady. Na de maaltijd verzorgt Apricot My Lady de CD presentatie van ‘Newly Refurbished and Tussock Moth’. Vanaf de kop van de tafel manipuleert ‘vader’ Witt ondertussen de geluiden, die wij tijdens de maaltijd produceren. We worden zo omringd door vervreemdende geluiden, die de gulzige gasten een aangename spijsvertering bezorgen. Geen enkel moment overheersen de surroundklanken. Wel is er incidenteel verbazing bij het terughoren van bewerkt maaltijdgeroezemoes. De versgebakken CD ‘Midazolam’ (Esc.Rec23) van Robert Witt laat bij thuiskomst horen hoe Witt’s geluidsbewerkingen klinken.

Na het uitbuiken betreedt Apricot My Lady het podium van Het Havenkwartier. Adam Bohman neemt plaats achter zijn tafel met objecten, zijn broer Jonathan ‘master of ceremony’ houdt zich ditmaal bezig met tekstvoordrachten, Lukas Simonis bewerkt zijn gitaar en Anne La Berge filtert en samplet haar fluitspel. De CD ‘Newly Refurbished and Tussock Moth’ is een voornamelijk instrumentale luisterervaring. De performance van vanavond is een voorstelling, waarbij de alledaagse teksten van Jonathan Bohman een typisch Engels accent geven aan het geheel. Beide Bohman brothers (zie foto met Simonis in het midden), droge humor en platte muziek roepen herinneringen op aan de grensverleggende kunstwerkjes van Gilbert & George. Is dit de objectivistische vorm van outtisme? Een nieuw Fluxus werk? Het is in ieder geval een gebeuren dat je live moet ervaren. Het stuk ‘Love, Hate and never Heard’ laat eerst precies één minuut muziek horen waar Apricot My Lady gek op is, daarna volgt een minuut gehate muziek en tot slot wordt een minuut muziek gespeeld, die nog nooit door iemand is gehoord. Ook bij een stuk als ‘Concerto for Several Things’ wordt je op het verkeerde been gezet, als Jonathan Bohman zichzelf nog maar eens een goede scheerbeurt geeft. Het zijn juist die alledaagse elementen en objecten, die concerten als deze totaal ongrijpbaar en avontuurlijk maken. Dan is ieder ‘event’ een kunstwerk op zich en ontstijgt het menig voorgebakken ‘impro-battle’, zoals we die tegen komen in het free-jazz circuit.

--

Review by Peter Bruyn in Cut-Up Magazine:
Apricot My Lady: performance in de dadaïstische traditie van dat woord
Mon, 11.05.2009

Door hoeveel mensen en in hoeveel landen er precies werd meegeluisterd is niet helemaal duidelijk, maar Vpro’s Café Sonore op Radio 6 zond het concert van Apricot My Lady op zaterdag 9 mei jongstleden in ieder geval rechtstreeks uit en dat werd ook nog eens internationaal door geprikt. Toch had het lijfelijk aanwezig zijn bij het optreden in het Rotterdamse Worm een aanzienlijke meerwaarde. En dat geldt evenzeer voor het concert ten opzichte van de cd Newly Refurbished and Tussock Moth, die afgelopen week verscheen.

Bij Apricot My Lady is de fysieke beleving belangrijk. Fysiek dan uiteraard in de betekenis van meer dan alleen luisteren. Om de simpele reden dat er zoveel te zien valt. En vooral ook omdat je na het zien direct anders luistert en zelfs totaal nieuwe dingen kunt horen. Een optreden van Apricot My Lady is meer dan een ‘concert’. Het is een performance in de dadaïstische traditie van dat woord.

Het kwartet dat Apricot My Lady is, ontstond een jaar of vijf geleden uit het samenvoegen van twee duo’s. Enerzijds de Bohman Brothers, het excentrieke Londense tweetal Adam en Jonathan dat al sinds halverwege de jaren negentig met een tafel vol keukengerei, van bestek tot eiersnijders en van waterglazen tot bakvormen, klankcollages schept door de vaak gevonden voorwerpen met een vijl of strijkstok te bewerken. En dat dan in combinatie met het voordragen van doorgaans absurde teksten in de beste Monty Python-traditie.

Gitarist Lukas Simonis en fluitiste Anne LaBerge – die beiden ook veelvuldig met elektronica in de weer zijn – vormden samen het duo Moaning Balsa. Toen de twee duo’s elkaar regelmatig op dezelfde podia tegen kwamen groeide het idee om iets samen te doen leverde Apricot My Lady op. Netto méér Bohman Brothers dan Moaning Balsa, maar tegelijk ook weer geen ‘Bohman Brothers Extended’, daarvoor zijn de verschillen te groot. Alsis het maar doordat Jonathan Bohman in deze groep het gefröbel aan de keukentafel helemaal aan broer Adam overlaat en zich concentreert op zijn rol als vocalist en ceremoniemeester van het spektakel.

De presentatie van de Apricot My Lady cd ‘Newly Refurbished and Tussock Moth’ gaat samen met een korte Europese tournee en op het podium blijkt het kwartet nog aanzienlijk hilarischer dan op het album. Vraag hen niet naar een muzikaal concept of een compositorisch idee achter de muziek. In een promotieschrijven bij de cd wordt de vraag of de groep improviseert of vastliggende stukken speelt handig ontweken met de opmerking: “It’s all that and less, or none of that and more”.

Apricot My Lady gaat over geluid. En over tekst. En die teksten zijn aangenaam bizar, hoe herkenbaar en dicht bij huis ook. Ditmaal, in Rotterdam, leest Jonathan geen op straat gevonden boodschappenlijstje voor, wat hij in het verleden wel deed, maar een medisch rapport waarbij een abrikoos uiteindelijk aan de bron van alles blijkt te staan.

In Worm speelt als gast nog een vijfde muzikant mee, Henk Bakker. Hij is verantwoordelijk voor een decor van uit veldopnamen samengestelde soundscapes. ‘Treatments’ noemt hij het zelf in een interview voorafgaand aan het optreden. En dat zal hij vervolgens tijdens het concert nog een paar keer uit de mond van Jonathan Bohman moeten horen die bij het voorstellen van de musici niet kan nalaten om op bijna sardonische wijze te zeggen: “En hier Henk Bakker, eh… ‘treatments’!”.

Sommige stukken zijn zo opzwepend ritmisch, dat het bijna ‘pop’ wordt, zeker als daar nog wat Donald Duck-achtige stemmetjes aan toegevoegd worden. Adam Bohman en Anne LaBerge spelen ‘Een Duet voor Twee’, waarbij Bohman over schoteltjes en flesjes schraapt en LaBerge die klanken op fluit pareert. Lukas Simonis steekt ondertussen vorken en ander bestekgoed tussen z’n gitaarsnaren voor het volgende nummer.

Even later is er een stuk voor vier spreekstemmen, die om en om regels uit vier verschillende teksten voorlezen tegen een ‘treatments’-achtergrond van Dekker. Het werkt verrassend goed. Al even Dada – of Fluxus – is het stuk waarin het kwartet eerst precies één minuut muziek speelt waar ze gek op zijn, vervolgens een minuut muziek die ze haten en tenslotte een minuut muziek die ze nog nooit van hun leven gehoord hebben. Jonathan Bohman houdt het allemaal precies met de stopwatch bij.

Zo gaat het verder in Worm. Absurd. Uitdagend. Je wordt je – kijkend naar Adam Bohman – nog eens bewust hoeveel verschillende klanken er uit een blikken bakvorm zijn te halen. En ja, er worden ook een paar stukken van het album gespeeld. Net zo dwars en eigenwijs. Maar je moet – net als in het geval van veel impro-jazzplaten – het eerst toch in levende lijve meegemaakt hebben om later thuis daarbij nog een beetje dezelfde ervaring te hebben. Bladerend in een kookboek kun je je het resultaat van een recept ook alleen maar voorstellen als je het gerecht ooit al eens geproefd hebt.

Apricot My Lady in Worm, Rotterdam en voor VPRO Café Sonore, Radio 6 op zaterdag 9 mei 2009. Newly Refurbished and Tussock Moth is verschenen op Esc.rec.

--

Review by DM in Vital Weekly:
Apricot My Lady is Anne LaBerge (flute, electronics, voice), Lukas Simonis (guitar, effects, voice), Jonathan Bohman (objects, voice) and Adam Bohman (balalaika, objects, voice). The Bohman brothers are known for there sound experiments. LaBerge is a pioneer flutist and composer. As Apricot My Lady they are together since 2003. For this CD they created 18 small miniatures, mainly instrumental tracks. There are played on recognizable instruments plus many found objects and sounds. But the ideas are not that pronounced as on the album by Perfect Vacuum. It is a collection of musical ideas that deserve more. Many pieces offer only a vague impression of what they in potential are. They sound as loosely built constructions without a clear focus. Happily the music on this album proves itself as a very odd meeting between the punk attitude of Simonis and serious music on the other side. In that respect this experiment is absolutely perfect and demonstrating a very fitting going together of very different musical approaches. But I hoped for a more appealing execution of their ideas.

--

Review by KN in Yeah I Know It Sucks:
"Apricot, my Lady? Is a question they have never asked me. Maybe because I ain’t someone’s lady and neither have a lot of apricots around. Still, somehow it would sound appealing to me; being a lady and being offered a apricot. I mean it could have been a banana which strangely sounds less lady-like. To think that Apricot My Lady is the title of a music project certainly feels like it will politely inviting a certain weird exotic sensation to the table & indeed the music behind this moniker clearly delivers such a thing. In fact it’s a whole journey of this kind, clearly aiming to let us go down a sensory sensation that politely trips from one polite experimental experience through the other, all having this fair brightness of being young and bewildered wonders.

It is for the most part as if Apricot My Lady is everytime and everywhere just as surprised and equally fascinated by what it discovered when creating these audio creations. It leaves a feeling of high self discovery, of proudness even – like a scientist that accidentally invents audio wonders to step in of extraordinary kind and immediately jumps out naked in the street to tell everyone all about it. That’s how fresh it all sounds. No sitting on it, not letting anything of it rot or getting old in a basement if forgetfulness, but more of obsessively discovering things and than quickly moving on to the next without looking back. It’s confident and fresh without being overly looked at and cradled to death by polishing it too much. It’s like having that spirit of birth, of bewildered wonder and sweet innocent self exploration.

Even though the entire trip does not contain blatant drums or percussive material, somehow (perhaps magically?) there is a nice rhythmic sensation going on that keeps the procession of the track by track experience freshly vibrant and flowing like a young sense of self discovery. Things are all over the place, anything unexpected can happen and yet they have that energetic youthfulness that makes it all fit nicely together. Even though Apricot My Lady might come across jokingly weird at times (maybe even a lot of the time actually), it certainly seems to carry itself seriously enough to not come across like a clowns act in the middle of a acid session. In fact it feels like the design of a opposite creation, leaving a clean cut play that makes you think that Apricot My Lady is refraining from all mind altering substances and stuck to the great feeling of getting fanatically high and obsessed on its own sound design and their strange delirious adventuress."