Today is the first day she begins longing for the end.
Is it possible to be aware of living in a pre-apocalyptic time? Or does that realization come after the fact? And if so, what would you do? Prepare for the worst, or live life to the fullest?
A city.
Scarred by the effects of climate change and burdened with the imminent threat of viruses.
A girl.
Who has her own demons. Anxiety, depression, a dead end job. Wandering the streets, swallowed by a mass of commuters.
These storylines are the inspiration for Reiko. A musical and visual experiment. An exploration of the collective and individual human mind. A project that encompasses an album, a website and an Augmented Reality app.
Visit
roadtoreiko.com to find out more.
--
As nobuka, Michel van Collenburg makes experimental, lo-fi electronic music. Working from a DIY mentality with field recordings, tape recorders and other analog equipment. In his live performances he aims to create meditative soundscapes that have often been described as hypnotic and cinematographic.
--
A personal note by Michel van Collenburg:
"I have been working on this project for over a year and it has truly been the most challenging thing I have done yet. I am very grateful to have had the opportunity to collaborate with artists that I admire greatly, both in music and in design.
It has been something of a catharsis to work on this project, which helped me to deal with feelings of anxiety and isolation. Something I expect a lot of others have struggled with as well in the past year and a half.
Now it’s time to let it go."
--
Review by AVS in Gonzo Circus magazine:
"Zowel de artiestennaam als de albumtitel klinken verdomd Japans, maar niets is minder waar. Nobuka, oftewel de Nijmeegse dj en producer Michel van Collenburg, zit wel in zo'n sfeertje, en bracht onlangs een album uit dat niet onderdoet voor het werk van veel collega's in het verre oosten. 'Reiko' is uitgebracht op het Esc.rec.-label, dat al jarenlang stug doorgaat met kwaliteit leveren. 'Reiko' is een multimediaexperiment dat naast muziek ook nog bestaat uit een boekje, een website en een Augmented Reality-toepassing. Het verhaal gaat over Reiko als stad, maar ook als meisje, in een pre-apocalyptische tijd. De muziek is een mix van elektronica, akoestische elementen, veldopnames en her en der bijeengesprokkelde geluiden. Ook Michel Banabila, Machinefabriek en Marina Tadic droegen bij aan dit album. Zeer stemmig, ietwat richting doom, maar o zo intens en mooi."
--
Review by Roland Torres in SilenceAndSound:
"Michel van Collenburg aka nobuka travaille les éléments sonores avec tact, composant des trames mélodiques à la beauté aérienne emportant tout sur leur passage.
Field recordings, bandes et instruments analogiques divers, forment des volutes posées au dessus de labyrinthes brumeux, nous entrainant dans des espaces à la quiétude rêveuse.
Reiko est un album sur l’isolement et le retrait sur soi même, instant de méditation où les pièces du puzzle prennent place pour bâtir des zones instables à la dangerosité omniprésente.
La menace se fait sentir au fur et à mesure que l’on pénètre dans cette oeuvre enivrante, piège tentaculaire aux allures de film Super 8 passé dans des filtres usés par le passage du temps.
L’anxiété s’étale avec langueur, décalant son énergie vers des no man’s lands périlleux, desquels on espère voir poindre le lever du jour, aube maléfique scotchée sur un horizon tangent, bercé de mystère et de déraison. Vital."
--
Review by Gert Derkx in Opduvel:
"Michel van Collenburg brengt zijn muziek uit onder de naam nobuka. Meestal betreft dat experimentele, lo-fi elektronische muziek, maar eerder dit jaar wist de Nijmegenaar te verrassen met de ep gesamt, waarop hij op een cello akoestisch in de weer is. Nu verschijnt een volledig album van nobuka bij het in Deventer gevestigde label Esc.rec. De titel van de lp is Reiko, maar het gaat hier om meer dan louter een langspeler met muziek.
Reiko bestaat namelijk uit een lp met elf tracks, een gedicht, een website en een augmented reality app. nobuka vraagt zich af of het mogelijk is om je bewust te zijn van het leven in een pre-apocalyptische tijd. Wat doe je als je je dat realiseert? Je voorbereiden op het ergste of het leven ten volle leven? Het verhaal dat Van Collenburg vertelt bestaat uit twee lijnen: Reiko als stad en Reiko als meisje. De stad wordt getekend door de effecten van klimaatverandering en gaat gebukt onder de onmiddellijke dreiging van virussen en politieke onrust. Het meisje kampt met haar eigen demonen, zoals angst, depressie en een baan zonder vooruitzichten. Ze dwaalt door de straten, opgeslokt door een massa forenzen.
Dat zijn de uitgangspunten voor de verschillende, maar bij elkaar horende uitingsvormen die nobuka gekozen heeft. Van Collenburg heeft meer dan een jaar gewerkt aan dit project, wat volgens hem als een soort katharsis heeft gewerkt, in die zin dat het hem heeft geholpen om te gaan met gevoelens van ongerustheid en isolatie, gevoelens waarmee meer mensen zullen hebben geworsteld in de afgelopen anderhalf jaar.
Op deze plek wordt aandacht besteed aan de muziek, al is die natuurlijk niet los te zien van de andere uitingen. nobuka brengt de muziek niet helemaal in zijn eentje, want er zijn bijdragen van Michel Banabila, Rutger Zuydervelt en Marina Tadic. Die bijdragen zijn mooi ingebed in nobuka’s eigen muzikale wereld, gemaakt met akoestische en elektronische middelen en met een sterke emotionele lading. Daarvoor is de verhaallijn, hoewel die wel degelijk iets toevoegt aan de muziek, niet eens nodig.
Het album kan het best integraal beluisterd worden, zodat de samenhang van de onderling behoorlijk verschillende tracks duidelijk wordt. Het onderscheid Reiko als stad en als meisje is te maken, maar beide entiteiten lopen ook door elkaar heen. In ‘A Set of Four Dining Chairs’, dat Van Collenburg componeerde samen met Banabila, wordt een melodielijn (klinkend als een citer) omgeven door rustige lange klanken. Het resultaat is een droevig gestemd stuk, dat een onheilspellende wending krijgt als donkere klankwolken zich samenpakken. Zelfs de klank van een draaitol kan aan de dreiging niet afdoen. Die duidt op eenzaamheid. Dat het einde nabij is, doet zich voelen.
Dreiging is ook te horen in ‘A Memory’, waarbij chaos op de loer ligt maar zich nog niet helemaal doet gelden. nobuka’s muzikale wereld is grillig, getuige ook de experimentele aanpak van ‘Of Mourners and Murderers’, waarin en onderbroken ruis de onrustige ondergrond vormt voor steeds opnieuw opkomende klanken, weerbarstig van aard en onvoorspelbaar. Naarmate het album vordert, wordt je meer en meer meegezogen in de experimentele, soms naargeestige en neerslachtige muziek, waarin meestal geen sprankje hoop valt te ontdekken.
Toch heeft de muziek in al zijn grilligheid ook een speels element, bijvoorbeeld in de vorm van het hiervoor al vermelde geluid van een draaitol, maar ook in andere klanken die de muziek net even een andere draai geven. Meestal is de speelsheid wel ingebakken in een duistere en sombere muzikale omgeving, zoals in ‘Of Lovers and Innocent Bystanders’ (ook een stuk met Banabila), waarin een veelheid aan onbestemde klanken juist bijdraagt aan de tristesse in plaats van de muziek een positieve wending te geven. De muzikale schoonheid is er niet minder om.
‘The People’ maakte nobuka samen met Machinefabriek (Rutger Zuydervelt). Het is aanvankelijk een stuk met een stappend ritme, maar net als veel andere tracks bestaat dit stuk uit meerdere componenten die elkaar aanvullen, overlappen of tegenwicht bieden, zowel ritmisch, melodisch als qua klankkleur. Een stad die op zijn laatste benen loopt en in angstige afwachting is, dat is het gevoel dat ‘The Sorrow’ teweegbrengt. Daar kunnen zelfs de vogelgeluiden niet aan afdoen. De celloklanken van ‘The Ghosts’ lijken daarna het doemscenario definitief in werking te zetten. Het is een in zijn onrustige maar gestructureerde modaliteit een enerverend stuk. De manier waarop elektronica achter de celloklanken een steeds prominentere plek inneemt, doet de spanning toenemen en het onheil naderen.
Het slot is voor ‘The Love’, met gesproken vocalen van Marina Tadic, die het bijbehorende gedicht reciteert. “Begin” gaat over in “Begging”, waarna de openingszin “Today is the first day she begins longing for the end” boekdelen spreekt als je al het voorafgaande in ogenschouw neemt. De woorden worden omringd door klanken die van overal lijken te komen. Reiko is een album waarop de twee verhaallijnen kunnen worden gedestilleerd uit de gevarieerde, experimentele en gevoelvolle klanken die nobuka de luisteraar voorschotelt. Maar met of zonder verhaal: de muziek is intrigerend en ronduit prachtig."
--
Review by Frans de Waard in Vital Weekly:
"Now, this is a genuinely lavish project. This takes the form of an LP in a gatefold sleeve, 12x12 inch booklet with pictures and a website with more images and text, all about the city of Reiko. There is even an "Augmented Reality app", which I haven't seen. Nobuka is fellow city man Michel van Collenburg, and if you know the size of Nijmegen, you could think I bumped into him a few times, but the truth is, I haven't. This is an unbiased review!
The idea behind Reiko is that it is a story about a city "scarred by the effects of climate change and burdened with the imminent threat of viruses" and a girl "who has her own demons. Anxiety, depression, a dead-end job. Wandering the streets, swallowed by a mass of commuters." Music for the end of times, but are we aware of this impending end? You could think this results in top-heavy depressing music, and while it is dark, it is not without hope.
Nobuka has guest players in four songs, twice Michel Banabila and once Machinefabriek and once Marina Tadic (of Eerie Wanda/Kidbug and formerly living in this beautiful city). Nobuka uses field recordings, old tape recorders and analogue equipment in his music, which lumps him into a crowded field of similar musicians, but there are also some differences. Maybe the variations come via his guest musicians (the very rhythmic 'The People', with Machinefabriek, is one undeniable example of doing things differently). Also, in his solo pieces, Nobuka strives not for bleak ambient industrial soundtracks, but there is also a very musical undercurrent. For instance, the piano in 'The Sorrow' sits on top of industrial rubble, slowly fading away for birds twitter. And yes, there is also the horror of 'The Ghosts', with its mass of violin sounds, growing from one to many and ascending to one again. The two pieces with Michel Banabila are dreamy and unsettling at the same time. Nobuka cleverly waves ease and unease together in his music, and he amazingly does that with considerable ease (pun intended). Sometimes there is friction between the sounds, and I thought there was an uneasiness that didn't work, but it all started to make sense upon repeated listening. The hissing and skipping of vinyl, the many stringed instruments dropping in and out of the mix, the ghostly drones and the melodic interjections.
All these pieces could easily fit a film score or perhaps be part of the same movie. I can envisage such a thing, a split-screen animation, about the city and the girl and the two overlapping at times. If I knew to make such a thing (and had the time!), then I'd do it with this music as the guiding soundtrack. It is all very evocative music.
Let me end this review by giving both the label's website and the project, as it surely deserves your utmost interest."
--
Review by Peter Hollo for Utility Fog on FBi Radio:
"From Dutch label Esc.rec. here's a gem of an album from Michel van Collenburg as Nobuka (he's from the Netherlands despite the vaguely Japanese-sounding name). Reiko contemplates the feeling of living in pre-apocalyptic times (see more at the dedicated micro-site), with field recordings and electronics combining with strings & acoustic found-sounds for a mostly-instrumental narrative of tension and real beauty. It's not minimalist, and not overly polite, and it also mostly avoids the surging sub-bass intensity of a lot of current-day experimental ambient. Nobuka also collaborated with two Dutch artists close to this show, Michel Banabila and Machinefabriek, should that tempt you to look further. I hope you do, because this is a very fine album indeed."
--
Review by Peter van Cooten in Ambientblog:
"Nobuka is Dutch artist Michel van Collenburg. Apart from a few EP’s, he released You Look Like An Angel, She Said in 2020, in memory of his mother who died from Alzheimer’s disease. His new full-length album Reiko is released on the Esc.rec. label: “Home for adventurous music”.
And adventurous it is, indeed. Reiko (a Japanese girl name that translates into “beautiful child”) tells tales of a city “scarred by the effects of climate change and burdened with the imminent threat of viruses” and a girl “who has her own demons. Anxiety, depression, a dead-end job.”
With a theme like this, it is no surprise that some of the (11) tracks are quite abstract and haunting. But there is room for beauty too, such as in the opener Begin and A Set Of Four Dining Chairs – a collaboration with Michel Banabila.
Banabila also appears on another track (Of Lovers and Innocent Bystanders); on The People, Machinefabriek appears as co-composer. But, in the tracks nobuka performs all by himself particularly, you can feel that there were indeed some demons to be fought for himself, too.
Working on this project “helped me to deal with feelings of anxiety and isolation. Something I expect a lot of others have struggled with as well in the past year and a half”.
The closing track title suggests that everything ends well. Or does it? I’m not sure if I listen to the words spoken by Marina Tadic. But, as Michel van Collenburg says himself: “Now it’s time to let it go.”"
--
Review by Mario Ariano in Radioaktiv:
"Michel van Collenburg in arte Nobuka si era fatto notare con Gesamt, un Ep di solo violoncello con il quale il musicista olandese si era distinto per le sue abilità compositive e il talento. A sei mesi da quella uscita, Nobuka torna in pista con un nuovo lavoro, Reiko, rilasciato il 7 ottobre 2021 da Esc.rec.
Non solo elettronica lo-fi per van Collenburg, nel nuovo album il Nostro ricrea paesaggi sonori meditativi con l’ausilio di fieldrecordings,registratori a nastro e altre apparecchiature analogiche.
Attraverso il racconto di una città segnata dagli effetti del cambiamento climatico e gravato dall’imminente minaccia dei virus, una ragazza affronta i suoi demoni: ansia, depressione e un lavoro senza via di uscita. È così che Nobuka attraverso Reikoha esorcizzato le sue paure affrontando i sentimenti di ansia e isolamento.
Un inizio morbido e confortante quello affidato a 'Begin': il suono della pioggia affiancato da un fluttuante sintetizzatore immergono l’ascoltatore in un’atmosfera ipnotica e rilassante. Realizzato a quattro mani con Michel Banabila, 'A set of four dining chairs' è un brano dalla doppia faccia: la prima parte si muove in direzione di una musica neoclassica dal carattere cinematografico, note soavi e ripetute fino a creare una trama ipnotica. La seconda parte molto dinamica è composta da droni e feedback ai quali si aggiungono rumori percussivi utilizzati come parte ritmica. Sul finale il brano si evolve ancora una volta facendo emergere i suoni della natura che lentamente svaniscono nel nulla. 'Of mourners and murderers' si fonde con lo spazio circostante utilizzando le sue architetture sonore come proiezione dei suoni di una città pre-apocalittica. Costruita intorno a stridori e brusii, questo paesaggio sonoro è caratterizzato da un flusso lento e magmatico che si muove in una precisa direzione.
'The People' vede Nobuka collaborare con Machinefabriek per una strumentale tutta in crescendo. Il brano prende forma lentamente e lo fa intrecciando un drone polveroso e ossessive, pulsazioni leggere e una scintillante linea di synth che si sviluppano dando spazio all’elegante ritmica di Rutger Zuydervelt. L’ultima traccia, 'The Love', è uno scoppiettio di rumori e suoni melodiosi sui quali si poggia la voce narrante di Marina Tadic. Reiko è un lavoro interessante e ambizioso, con il quale Nobuka espande i suoi confini sonori, un ulteriore passo in avanti nella carriera del musicista olandese grazie soprattutto all’utilizzo di complesse trame sonore."
--
Review by Ben Taffijn in Nieuwe Noten:
"Deze zomer kwam ‘Gesamt’ uit van Nobuka, ofwel Michel van Collenburg en onlangs verscheen bij Esc.Rec. ‘Reiko’, met gastbijdrages van Rutger van Zuydervelt, die ook gisteren hier aan bod kwam, Michel Banabila en Marina Tadic. Tevens geeft Van Collunburg ons inzicht in het proces achter zo’n nieuw album: er wordt altijd meer muziek opgenomen dan er wordt gebruikt, ook nu weer. Alleen Van Collenburg plaatste het onder de titel ‘Road to Reiko’ als download op zijn Bandcamppagina. Laten we hier dan maar aan alle twee aandacht geven.
‘Reiko’ is niet zo maar een album, Nobuka vraagt zich op de Bandcamppagina af: “Is it possible to be aware of living in a pre-apocalyptic time? Or does that realization come after the fact? And if so, what would you do? Prepare for the worst, or live life to the fullest?” Gezien eerder werk van deze geluidskunstenaar denk ik te weten wat Van Collenburg zelf zou antwoorden en al helemaal als ik ‘Begin’ beluister. Dit is geen man die zijn kop in het zand steekt, maar één die zich probeert zo goed en zo kwaad als mogelijk voor te bereiden op wat kan komen. En als ik ‘A set of four dining chairs’ goed interpreteer lijkt me dat ook te gelden voor Banabila die hem hier in een introvert en dromerig werkstuk ondersteunt. Trouwens, die foto op de hoes stemt mij nu ook niet echt heel vrolijk. Dat is typisch en weer geef ik Van Collenburg het woord: “A city. Scarred by the effects of climate change and burdened with the imminent threat of viruses.” Ze zeggen wel eens dat realisten per definitie pessimisten zijn, een uitspraak waar ik me wel in kan vinden en het lijkt erop dat deze man er een niet veel zonniger wereldbeeld op na houdt. Muzikaal heeft die houding overigens alleen maar voordelen, het leidt tot spannende bewegingen, verontrustende klankwolken en dwarse geluiden. Hoogtepunt? Zonder enige twijfel het gejaagde ‘The Ghosts’.
Van Collenburg wordt alleen maar beter en de groei lijkt nog lang niet ten einde. Leuk dat hij Banabila, Zuydervelt en Tadic bij zijn album betrok, maar welke rol ze spelen, wordt lang niet altijd duidelijk. Ja natuurlijk, we horen de stem van Tadic in ‘The Love’. Maar bij Banabila en Zuydervelt is de rol minder duidelijk, natuurlijk voegt het wat toe, deze nummers hebben soms net even wat extra, zoals het ritmische ‘The People’ dat hij maakte met Zuydervelt, maar nodig heeft hij het zeker niet.
‘Road to Reiko’ is dan ook niet minder dan gewoon een tweede album, niets restjes of anderszins stukken die de eindstreep niet haalden. Gewoon te veel gemaakt, te ijverig geweest. En ja, sommige stukken passen qua sfeer wat minder bij ‘Reiko’, maar dat doet niets af aan de kwaliteit."
